Μαυρίκιος 11 - Τα νησιά

Το πρώτο πράγμα που ήθελε να θυμάται ήταν το Μεσογειακό Νησί , με τις ελιές , τις πικροδάφνες , τους κατάλευκους υάκινθους , και τα κατάλευκα μάρμαρα της πλατείας που τον πήγαινε βόλτα κάθε βράδυ η γιαγιά του για να φαει την πάστα του ..

Φαίνεται ότι τα νησιά έπαιζαν ανέκαθεν ένα καθοριστικά ρόλο στη ζωή μου σκέφτηκε .Σε ένα νησί ήταν που έμελλε να γνωρίσει μετά από πολλά χρόνια την τελευταία σύντροφο της ζωής του που κείτονταν τώρα εκεί δίπλα του με τα μυαλά της σκορπισμένα; στις βρώμικες πλάκες της μικρής αυλής .

Καλή κοπέλα η Ουκρανή.....Μια πανέμορφη γιατρός που είχε αφιερώσει τη ζωή της να βοηθάει τα παιδιά του Τρίτη κόσμου και ανάμεσα στα ταξίδια της έβγαζε τα προς το ζην χορεύοντας σε κακόφημα bars.Την είχε γνωρίσει στο Port - Lois στον Μαυρίκιο πριν λίγα χρόνια .

Είχε μόλις φτάσει στο νησί μαζί με φίλους του για μια σειρά μαθημάτων στο Πανεπιστήμιου του Μαυρικίου .Έμεναν όλοι στο παράκτιο πολυτελές ξενοδοχείο «The Sands Resort » στην περιοχή Flique en Flaque .Εκείνο το βράδυ τα έπιναν στο εξωτερικό bar του Sands χαζεύοντας τα φώτα του Port Louis και τον σκοτεινό Ινδικό ωκεανό.

Είχε κατέβει από το δωμάτιο της για να πιει κανένα ποτό . Ο βαθύπλουτος αλλά αψύς σύντροφός της Βιάν κοιμόταν ακόμη και εκείνη ένιωθε την ανάγκη να βγει στο καθαρό αέρα. Της μίλησε χωρίς καλά καλά να το σκεφτεί με εκείνη την απίστευτη οικειότητα που δένει τους ταξιδιώτες των μακρινών προορισμών . Σε λίγο συζητούσαν για την άποψη που έχει η Δύση για το περιεχόμενο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στον Τρίτο Κόσμο και visa versa .

Ζητούσε επίμονα πληροφορίες για τα μαθήματα που είχαν έρθει να κάνουν στο νησί και ρώτησε αν θα μπορούσε να τα παρακολουθήσει Την προσκάλεσαν να κατέβει μαζί τους στο Campus Πανεπιστημίου του Μαυρικίου με το λεωφοριάκι που τους πηγαινο – έφερνα καθημερινά .

Εν τω μεταξύ είχε κατεβεί και ο αψύς βαθύπλουτος αθλητής Βιάν και κάλεσαν και εκείνο να τους παρακολουθήσει , όμως αυτός έκανε μια απαξιωτική γκριμάτσα που σηματοδοτούσε το τέλος εκείνης της κουβέντας

Αποχαιρετισμός στον Μαυρίκιο

( Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και ο θεατής αντικρίζει ένα απίστευτο θέαμα : η καλλίγραμμη Ουκρανή ζέχνει από τη βρώμα και ο Εξορκιστής είναι τυλιγμένος σε κουρέλια και είναι εμφανώς καταβεβλημένος .Όσον αφορά τον μέχρι πρότινος άγνωστο , η οικειότητα που μιλούν οι κρατούμενοι μεταξύ τους δείχνει ότι όλο αυτό το διάστημα στο μικρό υπόγειο τους έφερε όλους πιο κοντά....

Μπροστά στην πόρτα στέκεται τώρα ένας ψηλός μαυροντυμένος άντρας που έχει πιασμένα τα μαλλιά του σε κοτσίδα. )

Εξορκιστής : Πάλι θα μας βιάσουν σύντροφοι ...

Επισκέπτης : Φίλοι μου , ήρθε επιτέλους η ώρα να φύγετε από κοντά μας .Η Εκτελεστική Επιτροπή θεώρησε περιττή την περαιτέρω κράτησή σας .Φαίνεται οτι οι διαπραγματεύσεις με τις κυβερνήσεις των κρατών όπου κρατούνται οι σύντροφοί μας δεν κατέληξαν πουθενά. .

Καλλίγραμμη Ουκρανή : Επιτέλους ...

Εξορκιστής : Κάτι δεν μου κολλάει ....



Οι τρεις όμηροι οδηγούνται έξω από το σπίτι και ευθύς ως αντικρίζουν το φως της ημέρας και αναπνέουν φρέσκο αέρα αντιλαμβάνονται ότι έχουν οδηγηθεί σε μια αυλή περιφραγμένη από ψηλούς τοίχους ....

Πρώτη στήνεται στον τοίχο η Ουκρανή . Προτού να καταλάβει καλά - καλά τι γίνεται ο ψηλός άντρας την πυροβολεί εξ επαφής στον κρόταφο !

Τώρα είναι η σειρά του Εξορκιστή , ο οποίος μόλις τον στήνουν στον τοίχο - όπως έχουμε μάθει ότι γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις - βλέπει όλη την μέχρι τώρα ζωή του να ξετυλίγεται μπροστά του σε λίγα δευτερόλεπτα .

Πράγματι η μέχρι τώρα ζωή του θα ξετυλιχτεί μπροστά του σε σαράντα δέκατα του δευτερολέπτου ή - όπως συνηθίζω να λεω - στις (εναπομείνασες) σαράντα πράξεις