Αγαπημεναι Φιλεναδαι!

Οι καιροι αλλαξαν και ο Ρελλος προσαρμoστηκε πλεον στις συγχροναι τεχνολογικαι εξελιξεις .

Θα μας βρειτε πλεον στο : newrellos.pblogs.gr

Πάρα Φύση 26 : Το όραμα και το φιάσκο…

 

http://www.youtube.com/watch?v=nVXmMMSo47s&feature=related

Aber kommt , wie der Strahl aus den Gewoelke kommt,

Aus dem Gedanken vielleicht , geistig und reif die Tat?

Folgt die Frucht, wie des Haines

Dunklem Blatte , der stillen Schrift

Hoelderlin 

Onnagata or oyama (Japanese: 女形・女方, "woman-role"), are male actors who impersonate women in Japanese kabuki theatre. The modern all-male kabuki was originally known as yarō kabuki (man kabuki) to distinguish it from earlier forms. In the early 17th century, shortly after the emergence of the genre, many kabuki theaters had an all-female cast (onna kabuki), with women playing men's roles as necessary. Wakashū kabuki (adolescent-boy kabuki), with a cast composed entirely of attractive young men playing both male and female roles, and frequently dealing in erotic themes, originated circa 1612.

From Wikipedia, the free encyclopedia

Έγραφε ο Stendhal βιβλίο του «De L'Amour (1822) », περιγράφοντας αυτό που εκείνος αποκαλούσε ερωτικό fiasco ,  ότι την ιδία ακριβώς στιγμή που αρχίζουμε να μυθοποιούμε το πραγματικό αντικείμενο του πόθου μας, ακριβώς τότε είναι που αρχίζουμε να απομακρυνόμαστε από εκείνο (το φυσικό πρόσωπο δηλ.) και καταδικάζουμε τον έρωτα μας σε φιάσκο , καθώς του προσδίδουμε μυθικά χαρακτηριστικά και διαστάσεις που δεν είχε ποτέ …και είναι βέβαιο , ότι και αυτό το όνειρο δεν θα το ζήσουμε ποτέ. ( όπως και τον έρωτα για μια onnagata) 

Την  παραπάνω αναφορά κάνει ο Bloch στο βιβλίο του “Das Prinzip Hoffnung” - η  Αρχή Ελπίδα - όταν διαπιστώνει ότι , όλα τα όνειρα ,ιδέες , ελπίδες ,επιθυμίες  , οταν γίνονται πραγματικότητα , πέφτοντας στην ουσία από τον ουρανό  - σαν πρωινή πάχνη , αφήνουν πάντα κάτι πίσω τους , ή μάλλον κάτι αφήνουν στον ουρανό που δεν πέφτει ποτέ  ….όνειρα που  στην ουσία δεν πραγματοποιούνται ποτέ και αυτό που τελικά πραγματοποιείται , δεν έχει καμία σχέση με το όραμα μας ..με την onnagata μας..

Οι μέρες κυλούσαν , ο ξένος δυνάμωνε .. και έκανε τις ετοιμασίες του για να συνεχίσει το ταξίδι της αναζήτησης και να κατέβη τον Rio muerto μέχρι τη θάλασσα – ακριβώς όπως είχε έρθει τότε…

Σιγά-  σιγά μπήκε στη ζωή του και κείνο το μυστήριο χόρτο από την έρημο της Σονόρα  - το κάπνιζε με την Εστελλα κάθε βράδυ και κάθε μέρα ξυπνούσε δίπλα της γυμνός , νωρίς το απόγευμα,  ισα - ισα στην ώρα για το απογευματινό τους καφεδάκι ..

Ένα βράδυ , που ήταν μαστουρωμένοι και οι δυο και που ο άνεμος φυσούσε δαιμονισμένα

και ενώ η τρελή μάνα της Εστελλα έλειπε σε κάποια ξαδέλφη της , εκεί  κατά τις 10 , βρόντηξε η πόρτα της καλύβας και αμέσως μετά  μπήκε μέσα έξαλλη η τρελή του χωριού , η Fuensanta (δηλ. η «ιερή πηγή» , που οι ντόπιοι αποκαλούσαν έτσι,  χάρη στις προφητικές της ικανότητες)

- Σε έψαχνα παντού ξένε φώναξε χωρίς περιστροφές ,καθώς η Έστελλα ίδρωνε να  του μεταφράζει , είδα στο όνειρο μου ότι φεύγοντας από δω ναυάγησες και ήρθα να σε προειδοποιήσω – αυτή είναι βλέπεις η μοίρα μου  …

Σε είδα να στέκεσαι όρθιος επάνω σε ένα βράχο , στη μέση του ωκεανού  - ένα τόσο μικρό βράχο , που δεν χωρούσες καλά -  καλά  να καθίσεις , δεν ξέρω για πόση ώρα στεκόσουν εκεί,  όμως φαινόσουν να στέκεσαι εκεί για χρόνια ,  με ένα ονειροπόλο βλέμμα καρφωμένο στον ορίζοντα και να φαντάζεσαι πως θα είναι όταν σε βρει κάποιο περαστικό πλοίο, ενώ στην πραγματικότητα τα χρόνια περνούσαν και εσύ γερνούσες μόνος , εκεί επάνω στο βράχο!

Ξέρω τι σε οδήγησε στα μέρη μας  gringo – τα ξέρω όλα ....για την Εύα που προσπαθεί να σε σκοτώσει  , ξέρω και ας μην το έχεις πει ποτέ σε κανένα , αλλά εγώ τα είδα όλα για εκείνη και την εμμονή της με τον σοδομισμό , ξέρω ότι κατά βάθος η Εύα νιώθει σαν άντρας και έτσι τελικά είναι άντρας ..μέσα σε γυναικείο σώμα !

Και ξέρω για την όμορφη γυναίκα σου , που αυτές τις ώρες βρίσκεται εδώ λίγο πιο πάνω στην Baja ,παρέα με τον βραζιλιάνο εραστή της..

Και ξέρω και για εκείνο το παιδάκι μέσα σου ,που κάποτε σκότωσες με τον τρόπο σου... και που από τότε σε κυνηγά για να μην σε αφήνει να χαίρεσαι τίποτα στη ζωή σου .

Πρέπει να προσέξεις τι θα κάνεις από εδώ και στο εξής  - εγώ αυτό κατάλαβα χθες το βράδυ   -άλλα θυμήσου ότι εκτός από σένα δεν υπάρχει κανείς τριγύρω,  όπως όταν κάθεσαι στον βράχο... και έφυγε χτυπώντας την πόρτα πίσω της.

- Τι περίεργο μονολόγησε η Εστελλα , αυτή δεν πλησίαζε πότε στα  σπίτια μας και τώρα να μπει έτσι εδώ μέσα και μάλιστα να μιλήσει έτσι και σε ένα gringo ..και ποια είναι η Ευα – δεν μου ειχες μιλησει ποτε για εκεινη..

-H onnagata μου , της απάντησε εκείνος χαμογελώντας αινιγματικά!

Πάρα Φύση 25 : ... «..μα ...ωραία θα είναι και κάπου αλλού και εδώ είμαι έτσι και αλλιώς ....»

 

(Από τις Περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων  - Alice’s Adventures in Wonderland -  του Λιούις Κάρολ)

http://www.youtube.com/watch?v=YhF9XSeSFkc

Οι Περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων (Alice’s Adventures in Wonderland), αποτελεί ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας παιδικής λογοτεχνίας. Πρόκειται για κλασικό έργο παιδικής και φανταστικής λογοτεχνίας του Βρετανού συγγραφέα και μαθηματικού Τσαρλς Λούτγουϊτζ Ντότζσον, περισσότερο γνωστός με το ψευδώνυμο Λιούις Κάρολ, που κυκλοφόρησε σε πρώτη έκδοση το 1865. 


Περιγράφει με λεπτή φαντασία και παιδικό αυθορμητισμό τις περιπέτειες ενός κοριτσιού, της Αλίκης, η οποία μετά την πτώση της σε μία λαγότρυπα, περιπλανιέται σε ένα φανταστικό κόσμο. Η ιστορία χαρακτηρίζεται από έντονα στοιχεία αλληγορίας, μέσα από τα οποία, ο Κάρολ καυτηριάζει γεγονότα και αντιλήψεις της εποχής του…


Μεταξύ των πολυάριθμων γρίφων που περιγράφονται στο έργο, το πρόβλημα της ταυτότητας αποτελεί για την Αλίκη ένα από τα κεντρικά ερωτήματα. Ο κεντρικός χαρακτήρας του έργου, η Αλίκη, μετά την πτώση της στη λαγότρυπα, κινείται σε ένα κόσμο όπου καθιερωμένες αντιλήψεις της καθημερινότητας ανατρέπονται, ενώ κοινωνικοί θεσμοί και πρακτικές γίνονται στόχοι χλευασμού. Το έργο ερμηνεύεται επίσης ως μια ενδελεχής έρευνα των συστημάτων της κοινωνικής συμπεριφοράς, της λογικής και της γλώσσας.


Υποστηρίζεται ότι μέρος του κειμένου μπορεί να εκτιμηθεί και κατανοηθεί περισσότερο από ενήλικους αναγνώστες, ειδικότερα η σάτιρα και οι συμβολισμοί του έργου. Κοινή θέση αποτελεί το γεγονός πως ο Κάρολ επιχειρεί συχνά να παρωδήσει άλλα λογοτεχνικά έργα που απευθύνονται σε παιδιά ή με αντικείμενο την παιδική ηλικία. Παράλληλα, δεν λείπουν και αναφορές σε έργα για ενήλικους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την ιδέα των ομιλούντων λουλουδιών που θεωρείται πως βασίζεται στο ποίημα Maud του Άλφρεντ Τένισον…

Τα έχουμε πει όλα πια αδέλφια αυτά τα τελευταία χρόνια - και έχουμε χαρτογραφήσει με κάθε λεπτομέρεια όλα τα μονοπάτια των αναζητήσεων μας , γνωρίζουμε πλέον τα όνειρα μας και δεν μένει παρά να τα κυνηγήσουμε , άλλα αυτό το ταξίδι δεν σηκώνει παρέα μάγκες - είναι ένας δρόμος που ο καθένας μας πρέπει κάποτε να περπατήσει μόνος του  - γιατί στην ουσία η κοινή μας ζωή είναι ένα μια τεράστια αίθουσα αναμονής , όπου περιμένουμε μαζί μέχρι  να αρχίσουμε αυτό το τελευταίο και μόνο ουσιαστικό ταξίδι , για το οποίο ήρθαμε στη ζωή..

Είναι περίεργο , αλλά στην ουσία σε αυτή την αίθουσα γεννιόμαστε , εκεί μεγαλώνουμε και εκεί παραμένουμε στον πάγο  και περιμένουμε  μέχρι να πάρουμε το μονοπάτι μας ....και ακόμα στην αίθουσα αυτή επιστρέφουμε μετά θάνατον  - όλοι μαζί εκεί  : νεκροί και ζωντανοί .. 

Φοβάμαι λοιπόν (άλλα και βαθειά μέσα μου ελπίζω ) , ότι σίγα σιγά κάποιοι από μας θα κινήσουν και ότι  δεν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε μαζί για πολύ ακόμα!

Οι μέρες κυλούσαν μαρτυρικά μέσα στο θάλαμο με τους υπόλοιπους δέκα βαρβάτους χωριανούς , κυλούσαν αργά μέσα στη λίγδα , μέσα σε  φρικτούς πόνους , μέσα στα φάρμακα και τους ιλίγγους ,τον ύπνο και ξανά φάρμακα και ξανά ναυτία και μετα περίεργα οράματα με τακτικές επισκέψεις από ένα Άγγελο , με ανοιχτό μπούστο και μαύρο σουτιέν .

Τα ζεστά ροδακινί σούρουπα , με εκείνο τον ευεργετικό δροσερό άνεμο από τη μεριά της θάλασσας - άνεμο γεμάτο δροσιά και ελπίδα για μια καλύτερη μέρα , που ερχόταν  με  οράματα με άσπρα φτερά να πέφτουν από τον ουρανό και να σκίζουν γαλαζοπράσινα νερά  - έμπαινε μέσα η Estela του έφερνε και συνήθως νόστιμες enchiladas και fajitas….

(Δεν θα ήταν υπερβολή αν ισχυριζόμαστε ότι το San Ignatio δεν είναι τόσο μια πόλη, όσο το γεωγραφικό κέντρο μιας ομάδας οικισμών που όλοι περιστοιχίζονται από ένα δαιδαλώδες αρδευτικό δίκτυο , με ρυάκια μεγάλα σαν ποτάμια , εξ ου και η επονομασία Rio muerto ( νεκρό ποτάμι ). Ωστόσο σε κάποια σημείο ο νεκρός ποταμός - ρέμα διευρύνεται τόσο , που είναι πλωτός και πάντως μεταφέρει μια χαρά τα μηνύματα από τη θάλασσα …)

Η Estela από το San Ignatio είχε τύχη – είχε διδαχτεί ξιφασκία από ένα γέρο ξεκ
ουτιασμένο δισέγγονο  του Zapata και προύχοντα του San Inatio  και σύντομα μπόρεσε να διακριθεί όχι μόνο στη Σονόρα ,άλλα και στο Μεξικό και την ευρύτερη Λατινική Αμερική για την ικανότητα να κινείται απίστευτα γρήγορα στο χώρο και να αιφνιδιάζει τον αντίπαλο της ,με αποτέλεσμα να μπει στην Εθνική ομάδα ξιφασκίας στο Mexico – και να ξεφύγει – μάλιστα είχε πετυχει και διακρίσεις σε κάμποσα παγκόσμια πρωταθλήματα και  έτσι  βρέθηκε κάποια στιγμή να ζει στο Παρίσι σαν τεχνικός σύμβουλος της εθνικής ομάδας ξιφασκίας της Γαλλίας ..

Τα καλοκαίρια γυρνούσε στην πατρίδα της και προσέφερε εθελοντικά εργασία στο κοινοτικό νοσοκομεία της πόλης , καθώς όταν ήταν μικρότερη είχε πράγματι παρακολουθήσει παλιά μαθήματα πρώτων βοηθειών σε μια κατασκήνωση της UNESCO. 

Εκείνο το βράδυ είχε συναντηθεί με παλιούς της συμμαθητές …και ο τύπος που είχε μαχαιρώσει τον καβαλημένο ξένο , ήταν ένας παλιός παιδικός έρωτας από το δημοτικό ,που όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις ,πάντα έλπιζε να του κάτσει η φάση ..

Πήγαινε να τον επισκεφτεί κάθε μέρα -  κάθε απόγευμα , όταν έπεφτε λίγο ο ήλιος και τελικά μετά από μια τελικά όχι και τόσο σύντομη παραμονή στο νοσοκομείο – βλέπεις το τραύμα μολύνθηκε – άρχισε να μιλά όλο και πιο ανοιχτα  με την Estela .

Καθόταν και συζητούσε μαζί της με τις ώρες και εκείνη τον ρωτούσε συνέχεια,  σαν να φοβόταν ότι σε λίγο θα πέθαινε και ότι έπρεπε οπωσδήποτε να της πει κάτι ..

Όταν τέλος  βγήκε και μέχρι να δυναμώσει , τον φιλοξένησε εκείνη στο σπίτι της στο χωρίο -  το σπίτι που στοίχειωνε η γραία μητέρα της !

Βέβαια αυτό δεν ήταν και το πιο απλά πράγμα στην καθημερινότητα του χωριού – η διαφορά ηλικίας ήταν ίσως ακαθόριστη ,όμως έμοιαζε μεγάλη ..

Κάποια στιγμή τον είχε ρωτήσει που είναι το σπίτι του, η γυναικά του και αν είχε παιδία – και πότε θα ηρεμούσε από αυτό το τρέξιμο ,  ανά την υφήλιο

Της είχε απαντήσει αποστομωτικά μνημονεύοντας τον Carlos Fuentes : 

- Όταν φθάνουμε σε μια ορισμένη ηλικία γλυκεία μου , είτε μένουμε νέοι, είτε τελειώνουμε. 

-Και ποια ηλικία είναι αυτή μάστορα;

-Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη - για τον καθένα είναι διαφορετικά ..όμως έρχεται πάντα μια στιγμή, που ο άνθρωπος νομίζει ότι μπορεί πια ήσυχος,  να καθίσει και να απολαύσει τα όσα έκανε μέχρι εκείνη τη στιγμή στη ζωή του!

Η ευχή και η κατάρα με μένα ήταν , ότι εγώ πότε δεν έφτασα σε εκείνο το σημείο, άλλα τρέχω  - τρέχω πάντα,  πίσω από ένα όραμα, μια ιδέα , μια επανάσταση , τα όμορφα ματιά μιας γυναικός  , πίσω από γυναικείους λαγόνες, πίσω από επαναστάσεις, μυρωδιές από καλό - στριμμένα habanos , τρέχω γιατί ξέρω ότι όσο τρέχω ,φοβάμαι ,πονώ ,οσο κρέμεται η ζωή μου από μια κλωστή , θα μένω για πάντα ζωντανός.

Καθόταν δίπλα του στο κρεβάτι, μέσα στην μισοσκότεινη κάμαρα και τον άκουγε με μεγάλη προσοχή και  εκείνος δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί εύκολα – να ήταν το άρωμα της , η τα όμορφα μαλλιά της , όπως έκρυβαν εκείνο το πικρό χαμόγελο..

-Για αυτό και γω φεύγω και θα φύγω από δω μόλις νιώσω καλύτερα ..

- Και πότε θα σε ξαναδώ ; τον είχε ρωτήσει τότε 

-Ποτέ ξανά , της είχε απαντήσει με βεβαιότητα , και να με ξαναδείς δεν θα είναι για καλό !

Παρά Φύση 24 RELOAD : Ένας τρίτος μεταξύ σας

 http://www.youtube.com/watch?v=3uVBproxpNQ&feature=related

Life is dream and XRC teaches us how to dwell in the ¨ονείρεμα¨ state of mind.
Bless you, you tireless meta hippie , we love you for what you write , sometimes ahead of you starting thinking of it....

Jeff Canta Rjeass

Ένας τρίτος μεταξύ σας : ο σφικτήρας μυς

Πριν ενδώσεις στο πρωκτικό σεξ, θα πρέπει να γνωρίζεις τα βασικά όσον αφορά τον την ανατομία της περιοχής. Δηλαδή, είναι καλό να ξέρεις ότι στον πρωκτό υπάρχουν δύο μυς, οι σφικτήρες. Αν τοποθετήσεις το δάχτυλό σου σε βάθος περίπου δυόμιση εκατοστών και το πιέσεις και στις δύο αντίθετες πλευρές, θα τους αισθανθείς (βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη των δύο εκατοστών). Παρόλο που μπορείς να ελέγξεις τον εξωτερικό μυ, ο εσωτερικός έχει εντελώς δική του άποψη, αφού δρα αντανακλαστικά…..

Womenonly.gr

...A simplified analogy for paradigm is a habit of reasoning, or "the box" in the commonly used phrase "thinking outside the box". Thinking inside the box is analogous with normal science. The box encompasses the thinking of normal science and thus the box is analogous with paradigm. "Thinking outside the box" would be what Kuhn calls revolutionary science. Revolutionary science is usually unsuccessful, and very rarely leads to new paradigms. However, when they are successful they lead to large scale changes in the scientific worldview. When these large scale shifts in the scientific view are implemented and accepted by the majority, it will then become "the box" and science will progress within it....

Wikipedia

…San Ignacio Río Muerto is a small town surrounded by its municipal area in the southwest of the Mexican state of Sonora  The municipal area is 1,144.00 km² with a population of 13,692 registered in 2000. [1] The population of the municipal seat was 6,937 in 2000. It is located at an elevation that varies between 0 and 50 meters. Neighbouring municipalities are: Guaymas—north  Bácum--north and east. Its western and south-eastern boundaries are with the Gulf of California. The municipality is of recent creation, being established in 1996.  There were 54 schools and one small health clinic in 2000. [2]  Agriculture covered 35,000 productive hectares (2000), most of which were irrigated. Main crops are wheat, garbanzo beans, cártamo, sorghum, watermelon, chile and melons. Agricultural production is transported to Ciudad Obregón for packing and export to the United States.  Cattle raising was carried out on a small scale and there were more than 6,000 head in 2000.

From Wikipedia, the free encyclopedia

Κάποτε ,  κατά τη διάρκεια ενός ονειρέματος  , βρέθηκα σε μια μακρινή εξωτική πόλη – μια πόλη χωρίς όρια   - και θυμάμαι ότι για λίγα δευτερόλεπτα ένιωθα τόσο ελεύθερος και ευτυχισμένος , που συχνά αναρωτιέμαι από τότε , τι ακριβώς ήταν αυτό που μ έκανε να νιώθω έτσι . Νομίζω όμως ότι άθελα μου αντίκρισα την πύλη που με οδηγούσε στην ηρεμία της ψυχής μου…

Κοιμόμουν θυμάται αποκαμωμένος από ένα μακρύ αεροπορικό ταξίδι , όταν ξύπνησα πεινασμένος μέσα στη νύχτα  και έψαξα στην άγνωστη πόλη για να βρω κάτι να φάω.

Δεν ξέρω αν ήταν η προχωρημένη ώρα,  άλλα βγαίνοντας από το άδειο ξενοδοχείο μου , αντίκρισα γύρω μου μια πόλη ,τόσο ανάλαφρη σαν ολόγραμμα και  άδεια από ανθρώπους …αλλά αυτό δεν με τρόμαξε ισα - ισα μου έδωσε την αίσθηση μιας απόλυτης ελευθερίας  - μια φανταστική πόλη , πάνω σε ένα μακρινό νησί , κάπου μέσα στον ωκεανό  ..

Έφαγε όμως και πολλές σφαλιάρες εκείνο το βράδυ και κάποια στιγμή ένιωσε κάτι μεταλλικό να ανοίγει την πλάτη του και να την ξεσκίζει , σαν καποιος να σμπαραλιάζει αδέξια κονσέρβα με χταπόδι  - ετσι μυριζε τουλαχιστον - και του φάνηκε μαλιστα ότι γεύτηκε τη μεταλλική επιφάνεια της λεπίδας ..

Ηταν σαν την γεύση που σου φέρνει στο στόμα κάθε σοβαρή ηλεκτροπληξία , ενώ σε λίγο παρέδιδε τις αιίσθησεις του  - και τις ελπίδες του  - σε εκείνα τα μελιά και συγχρόνως βαθιά πράσινα ματιά, αποκαμωμένος από ένα τόσο έντονο πόνο  που δεν μπορούσε πια να αντέξει!

Ξύπνησε την άλλη μέρα το σούρουπο στο μικρό διώροφο  νοσοκομείο  του  San Ignacio Río Muerto , την ώρα που ο ήλιος έδυε – και θυμήθηκε τον Don Juan , που έλεγε ότι το σούρουπο είναι το πέρασμα από τον κόσμο της ημέρας , στον κόσμο της νύχτας , το πέρασμα μεταξύ δυο κόσμων,  όταν  ανοίγει μια μεγάλη πύλη και τότε όλα μπορούν να συμβούν …

Και σαν κάποιος να περίμενε να τελειώσει ο ξένος με τους συνειρμούς του ,  φάνηκε τότε ακριβώς , μέσα στο εκτυφλωτικό ροδακινί φως του σούρουπου μια ασημένια οπτασία ,  ενώ- όσο την κοίταζε καλύτερα η εικόνα ξεκαθάριζε ..ήταν η κοπελιά από χθες ντυμένη στα άσπρα ,  η αίτια να μαχαιρωθεί , που εκτός των άλλων όταν και νοσοκόμα στο κοινοτικό νοσοκομείο  του  San Ignacio Río Muerto..

Όποιος έχει χαϊδέψει τα οπίσθια όμορφης μεξικάνας ,  είναι πια βέβαιος , ότι  δεν μπορεί να υπάρξει πιο απόλυτη λαμπερή καμπύλη στο σύμπαν  - και άσε κάποιους  άκαπνους διανοούμενους να κάνουν ακόμα συγκρίσεις για την καμπύλη της ορθοδοξίας αντιπαραθέτοντας την στην ευθύγραμμη αντίληψη του κόσμου του καθολικισμού. 

Και όσο την κοίταζε να του χαμογελά καταριόταν την μοίρα του που όταν έβλεπε μια γυναίκα με ωραία οπίσθια , δεν σκεπτόταν πότε τίποτε άλλο.

- Πως είσαι γκρινγκο ; τον ρώτησε , κοιτώντας γύρω της  νευρικά ,  συμμαζεύοντας τις καμπύλες της μέσα στο λεπτό στενό της φόρεμα της - το βράδυ θα είσαι καλύτερα θα δεις και θα σου φέρω κάτι να φας ...

- Πόσο καιρό πρέπει να μείνω εδώ και τι έγινε ; ρώτησε εκείνος .

- Ευτυχώς το τραύμα δεν χτύπησε ζωτικά όργανα ,  σε καμία εβδομάδα θα έχεις ξεπλέξει..και ο τύπος είναι ήδη φυλακή άλλα ορκίστηκε εκδίκηση!

Μέσα στην έκπληξη του δεν την  ρώτησε καν πως έμαθε να μιλά τόσο καλά αγγλικά -  και η αλήθεια είναι ότι είχε εκπαιδευτεί σαν νοσηλεύτρια σε μια αποστολή της UNESCO .

Παρα Φύση 23 : …οn the conditions of a Solitary Bird

http://www.youtube.com/watch?v=QLn1GXDppxg

"I tighten my face muscles, I open my right eye, and I see it reflected in the squares of glass sewn onto a woman's handbag. That's what I am. That's what I am. That old man whose features are fragmented by the uneven squares of glass. I am that eye. I am that eye. I am that eye furrowed by accumulated rage, and old, forgotten, but always renewed rage."

 

(Carlos Fuentes , The Death of Artemio Cruz)

… Όλη μας τη ζωή ευχόμαστε να μπορούσαμε να έχουμε  αυτή την διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων  -  και αιφνιδιαζόμαστε όταν κάποια στιγμή διαπιστώνουμε  , ότι μετά από χρόνια προσπαθειών μπορούμε τελικά να το κάνουμε  , στην αρχή χαιρόμαστε με αυτό το θειο δώρο , όμως κάποια στιγμή διαπιστώνουμε με τρόμο ότι δεν υπάρχει επιστροφή στην πρότερη κατάσταση , βλέπεις φιλέ όταν διαβαίνεις αυτό το κατώφλι δεν μπορείς ποτέ να γυρίσεις πίσω ..

Και  μένουμε  έτσι κλαψουρίζοντας στην αντίπερα όχθη , κουνώντας  το μαντίλι στους άλλους  ….είναι στην ουσία ότι κάνουν  οι περισσού συγγραφείς όταν γράφουν  , οι ζωγράφοι όταν ζωγραφίζουν, οι μουσικοί  όταν συνθέτουν κοκ – μας στέλνουν σινιάλα …

Το έχω προσέξει και τελικά μάλλον ειχε δικο ο Popper όταν  διαπιστωνε ότι και τα προιοντα της ανθρωπινης σκεψης εχουν μια ποιοτητα  πραγματικοτητας , καθως από ένα σημειο και μετα εξελλισονται αυτονομα από την βουληση μας ..

Κάτι παρόμοιο με αυτό που είχαν κατά νου  οι Τολτεκοι  στο Μεξικό , όταν δίδασκαν ότι με τις κατάλληλες μεθόδους ο άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει το " ενεργειακό "διπλό"  του - μια οντότητα η οποία δεν μπορεί να καταστραφεί και είναι ικανή να δράσει μόνη της.

Τελικά , όπως αποδείχτηκε , ο  τύπος είχε στοκάρει κάπου στα βόρεια παράλια της θάλασσας του Cortez  , κατά πάσα πιθανότητα στις ακτές της επαρχίας Σονόρα , στα βόρεια του Μεξικού και από εκείνη τη μαστούρα της τσουλήθρας πάνω στις μεταξωτές ίνες του ουρανού , που αντηχούσε τους ήχους και το χρώμα τις θάλασσας -  ξύπνησε  απότομα βουτώντας από ψηλά μέσα σε  ένα κοκτέιλ  από πράσινα νερά και ασημένια άμμο , σε άφθονο πάγο …

Στο μπαρ που μπήκε καταϊδρωμένος  , στα πρώτο χωρίο που συνάντησε μπροστά του , μετά από ώρες πεζοπορείας στους χωματόδρομους της ερημου , σύχναζαν όπως αποδείχτηκε υπερήφανοι ινδιάνοι Yaqui , γνωστοί σαν μάγοι στην περιοχή και κατά κανόνα άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας. Σαμάνοι , που οι ντόπιοι κρατούσαν καλού κακού σε κάποια απόσταση...

-Rio Yaqui  …είσαι στο Rio Yaqui φιλέ  , έσπευσε να του απαντήσει ο διπλανός θαμώνας με σπασμένα αγγλικά … ένας τύπος με τζιν πουκάμισο και παντελόνι και ένα δερμάτινο καουμπόικο καπέλο, που του φαινόταν και κάπως  περίεργα λαμπερός   -  όταν εκείνος σταμάτησε να πίνει και άρχισε να κοίτα απορημένος γύρω του ..

- Κοίτα να δεις που σε λίγο θα συναντήσω και τον Don Juan να μου μιλεί για την τέχνη του ονειρέματος σκέφτηκε εκείνος …

( Σημ. Όπως αναφέρει ο Castoneda στα βιβλία του αποδίδοντας την διδασκαλία του Don Juan , Το «ονείρεμα» ξεκινάει με τον μαθητευόμενο να κινείται με συνείδηση στο περιβάλλον των ονείρων του με τα, τέτοιο τρόπο όπως και στην καθημερινή του ζωή. Αυτή η τεχνική συμπληρώνεται από την «τέχνη της παραφύλαξης», η οποία έχει την «ανασκόπηση» ως βασικό συστατικό της , το οποίο περιλαμβάνει το να ξαναζήσει ο μαθητευόμενος τις εμπειρίες της ζωής του, ώστε να καταλάβει πράγματα για τον ίδιο και να ανακτήσει τη χαμένη του ενέργεια από τα γεγονότα. Το "ονείρεμα" και η "ανασκόπηση" μαζί, σε κάνουν ικανό να δημιουργήσεις το ενεργειακό "διπλό" - μια οντότητα η οποία δεν μπορεί να καταστραφεί και είναι ικανή να δράσει μόνη της…)

Πίσω του στη γωνιά καθόταν ένα κατά πάσα πιθανότητα  παράνομο ζευγαράκι,  με εκείνο το χαρακτηριστικό εκνευρισμό (..είναι ο ίδιος σε όλο τον κόσμο ) , που ερωτοτροπούσε συνωμοτικά .Η γυναικά φορούσε ένα κοντό κατακόκκινο μεταξωτό φόρεμα , και οι μακριές μαύρες μπούκλες  της ήταν πιασμενες πίσω από το αυτί της με ένα μεγάλο κόκκινο γαρύφαλλο.

Είχε πια νυχτώσει και μέσα από το παράθυρο φαινόταν ένα τεράστιο ολοστρόγγυλο φεγγάρι . Και καθώς η έρημος της Σονόρα σκάει κατευθείαν στην ακτή , ένα ολόγιομο φεγγάρι της έρημου να λαμπει .. πάνω από τους χωματόδρομους του Μεξικάνικου χωρίου , και τους κάτοικοι του , που γυρνουσαν κουρασμένοι σπίτια τους , ελπίζοντας ότι αύριο θα ξημερώσει μια καλύτερη μέρα- όπως παντού στον κόσμο …

Μετά από λίγο , ήρθε και μια παρέα από νεαρους Μεξικανούς , που κάθισαν διπλα του στη μπαρα , ενώ κάποια από τις κοπέλες άρχισε να του χαμογελάει  ….και  ένας ξέμπαρκος  , που μάλλον την συνόδευε , φάνηκε  να παρεξηγήθηκε  . Αργοτερα το βραδυ  μίλησε η τεκίλα , η φλόγα μέσα στα υπεροχα ματια της , οι ενδοξη προγονοι, το αίμα άναψε και η κατάσταση έγινε πάλι επικίνδυνη ..

- Πως πάω και μπλέκω έτσι ρε γαμωτο , μονολόγησε ..

Παρά Φύση 22 : .... 21 γραμμάρια …..

http://www.youtube.com/watch?v=eyCEexG9xjw

..... Dr. Duncan MacDougall attempted to show in 1907 scientific proof of the existence of the immortal human soul by recording a small loss of body weight (representing the departure of the soul) immediately following death. The research by MacDougall attempted to follow the scientific method and showed some variance in results (21 grams is the reported weight loss from the death of the first patient). His final report was not fully recognized by the scientific community at the time.

…..MacDougall also measured fifteen dogs ...... MacDougall's complaints about not being able to find dogs dying of the natural causes that would have been ideal have led at least one author to conjecture that he was in fact poisoning dogs to conduct these experiments.

Wiki

Στην αρχή ήταν τόσο συναρπαστικό και αλλωστε φαινόταν τόσο ακίνδυνο  -  να σκαρώνεις δηλ. ιστορίες ....και δεν εβαζες με το νου σου τι θα ακολουθήσει . Κάποιοι όμως σε μπερδεύουν σε μια βρώμικη υποθεση και κατά λάθος ακούς μηνύματα , που απευθύνονται στους θεούς …και αυτά που τόσο αθώα είναι όταν τα γράφεις,  γίνονται πολλές φορές μια τρομερή  πραγματικότητα.. 

Και κάποια στιγμή βέβαια  συνειδητοποιείς ότι χωρίς να το θέλεις απλώνεις για χρόνια τα εσώψυχα  σου , σαν εσώρουχα , στον ήλιο  και ότι έρχεται μια στιγμή που ξοδεύεις και τα 21 σου γραμμάρια ψυχής που δικαιουσε  και νιώθεις ότι δεν μπορείς να μιλήσεις άλλο  ..

Εκείνη τη  στιγμή ,πιο σπουδαίοι τύποι από εμάς , τους κοινούς , αποφασίζουν να αποχωρίσουν , καθώς βλέπουν ότι επαναλαμβάνονται συνεχεια ,  ενώ εμείς θρηνούμε που μας στερουν αυτη τη γλυκεια επαναληψη - που κατα βαθος μας καθησυχαζει !

Από την άλλη ομως  ..πότε δεν ξέρεις πότε και πως ακριβώς θα αντιδράσουν οι απλοί καθημερινοί τύποι  - το μεγαλείο της ψυχής του ανθρώπου …

Εκείνος , μετά από το τραγικό συμβάν της Αθηνας - με το σφηνωμένο μπουκάλι στα οπίσθια ,  σκλήρυνε πολύ σαν άντρας και σύντομα δεν σκεφτόταν τίποτε άλλο από την πάρτη του - και την επιβίωση του στη φυλακή μέχρι την επόμενη ώρα . 

Είναι αλήθεια ότι η Εύα τον νοιαζόταν ακόμα και είχε έρθει μάλιστα να τον δει αμέσως σχεδόν μετά την φυλάκιση του και ερχόταν και μετά πολύ συχνά στα επισκεπτήρια - δεν θυμόταν πια πόσες φορές  -  , αναζητώντας την τρυφερότητα , που εκείνος δεν μπορούσε πια να της δώσει .

 Εκεινος αντιθετα που ειχε αλλες αναγκες , ειχε λαδώσει ένα λυγδη δεσμοφύλακα , για να τον αφήσει να χρησιμοποιήσει το γραφείο του –  δεν ήταν  δύσκολο  - υπό τον όρο όμως να του επιτρέψει να τους παίρνει  μάτι …

Φυσικά ο τύπος καλούσε και άλλους θεατές  - φύλακες και κρατουμένους - ζητώντας τους βέβαια να του καταβάλλουν ένα μεγάλο αντίτιμο και έκανε μια καλή μπάζα …. Με τα παλλόμενα  βυζιά και τα ολοστρόγγυλα κωλομαγουλα της Εύας έξω από το σηκωμένο μαύρο στενό φίνο φόρεμα ,να πάνε να ξεκολλήσουν από το σπρώξιμο ,  το  ….εισιτήριο  έφτασε σύντομα στα ύψη ..

Ένα βράδυ χωρίς φεγγάρι τον έπιασαν πάλι σπασμοί και τρομεροί πόνοι και ο υπεύθυνος της βάρδιας , που κατά σύμπτωση ήταν ο άνθρωπος του,  διέταξε να οδηγηθεί πάλι σε ένα άθλιο νοσοκομείο της Managua  .

Σε κάποια στροφη του δρόμου προς το νοσοκομείο τους περίμεναν αγανακτισμένοι αγρότες (ιαυτοχθονες ινδιανοι που ειχαν εκτοπιστει απο τα σπιτια τους )  με τρακτέρ και κάρα και ευθύς μόλις οι μπατσοι σταμάτησαν, τους επιτέθηκαν , τους έσυραν έξω από το λεωφορείο και τους λύντσαραν – εκείνος έμεινε πολύ καιρό στη σκηνή όπου τον περιποιήθηκε και πάλι ο ίδιος μυστηριώδης  μάγος …μόλις δυνάμωσε έφυγε για πάντα από την χώρα με τελικό προορισμό  το Μεξικό , τη θάλασσα του Cortez , όπου ένιωθε ότι υπήρχε ακόμα μια εκκρεμότητα ..

Στα μπαρ δίπλα στα χωριά των Mestizos γύρω από την Managua , σύντομα βρήκε τις άκρες του με τους έμπορους όπλων της περιοχής , για μια αρπαχτη με το ελικόπτερο  στο Σαλβαντόρ . Η ανταλλαγή  κανονίστηκε στην βαλτώδη περιοχή της Bajia Jiquilisco – Kalashnikov με κόκα .

Στη συνέχεια εκείνος ακλουθώντας τον ρου του ποταμού και κάνοντας μια στάση για ανεφοδιασμό στο χωριουδάκι της  Villa de Mendez  στη Γουατεμάλα ,όπου παρέδωσε το πράγμα και πληρώθηκε , πέρασε στην Tapachula στο Μεξικό  και από εκεί με τις τσέπες γεμάτες πια καρφί για θάλασσα του Cortez , σχεδόν συνετριβη κάπου στις κάτασπρες παραλίες και ευτυχώς δεν τον είδε κανείς …περπάτησε ώρες στον ήλιο και τελικά βρήκε καταφύγιο σε ένα μεξικάνικο μπαράκι που πλακώθηκε στις λεμονάδες και τις τεκίλας !

Βέβαια η πτήση δεν ήταν η καλύτερη και οι συνδιαλλαγές με τους αντάρτες είναι πάντα επικίνδυνες  , όμως η ανάμνηση των οπισθίων της καλλίγραμμης συζύγου του άξιζε τον κόπο …

Παρά Φύση 21 : Πρωκτέρ ..and gamble !

 

Την μουσική επέλεξε σήμερα η φίλη Ελένη Πυργιωτη

http://www.youtube.com/watch?v=KizZ7ilCZgs&feature=share

Η θεωρία της ποιοτικού άλματος μέσω της αντίδρασης!

….και έτσι πιστεύουμε ακράδαντα , ότι ανεξαρτήτως μεταφυσικων βιωματων ή πολιτισμικών αντιλήψεων  των ανθρώπων ,  μπορούμε ίσως να συμφωνήσουμε , πως ο κόσμος γύρω μας είναι προϊόν μιας αντίδρασης όλων προς όλα , που παρουσιάζει  - ωστόσο  - παντού τα ίδια ποιοτικά χαρακτηριστικά ,  (άρα η αντίδραση είναι αυτή που καθορίζει τα πράγματα και όχι τα γεγονότα  γύρω μας δημιουργώντας έτσι μια καινούργια ανεξέλεγκτη πραγματικότητα   )  

Ανωνύμου Μοναχού 

Έτσι ….ένα βράδυ... έτσι ξαφνικά , πιστεύεις  ότι επιτέλους  βλέπεις το πραγματικό  “πρόσωπο της ζωής”  απέναντι σου   –  και νασαι σίγουρος αδελφέ , πως εκείνη τη στιγμή δεν έχεις καμιά αμφιβολία για αυτό ( ότι δηλ. μόλις «την άκουσες») , και καταλαβαίνεις  μέσα σε μια στιγμή , ότι ζωή είναι η βιζου μέσα στα glitters, με το βαθειά σκισμένο ντεκολτέ ,  που στέκεται πίσω από την απέναντι μπάρα του μπαρ και κάνει ότι δεν σε βλέπει με ένα τρόπο,  σαν να σε βλέπει!!  ( σε βλέπω ,αχ δεν σε βλέπω ,αχ σε κοίταξα τώρα  ) -  αντίστοιχα και συ …σε κοιτάζω – σιγά μην σε κοιτάζω,  τώρα σε κοίταζα …

Έχω και άλλη εκδοχή όμως : ζωή είναι η μελαχρινή καλλονή  , που εκείνο το καλοκαίρι φορά κατάσαρκα ένα κατακόκκινο μπούστο και ένα μαύρο μάξι φόρεμα , που αρχίζει τόσο κάτω από τη μέση , που ζαλίζεσαι μόνο και μόνο που σκαφτόσουν την κατάληξη του , ενώ κάτω από τα  λακκάκια της πλάτης σαν να διακρίνεις  ένα tattoo … και  που  περιπατάει μπροστά σου ( τότε καταλαβαίνεις τι σημαίνει « λικνίζεται  ») , για να βγάλει το αυτοκίνητο της μπροστά από το δικό σου και πάλι το γνωστό :  σε βλέπω ,με βλέπεις , δεν σε βλέπω e.t.c

Και εσύ κάνεις πάντα το ίδιο ….φεύγεις φεύγεις  - όπως λέει και ο Παπάζογλου, περιμένοντας υπομονετικά την ανατροπή , δηλ τα αποτελέσματα της  ποιοτική αναβάθμισης της αντίδρασης….

..Η ζωή είναι απίστευτα γρήγορη  - όταν θέλει βέβαια  -  αν και συνήθως έχουμε την αίσθηση , ότι συνήθως περνά βασανιστικά αργά    … και όταν γίνει μια αλλαγή στους συνηθισμένους ρυθμούς ,  με θλίψη διαπιστώνουμε , ότι δεν είναι ποτέ μόνο για καλό ..και πάντα λίγο πριν αυτή την αλλαγή υπάρχει γύρω μας εκείνη η  απίστευτη , απόλυτη , απειλητική σχεδόν κρύα σιωπή …

Ξαφνικά , o τύπος ένοιωσε πραγματικά να παγώνει και για πρώτη φορά είχε την αίσθηση ότι εκείνη η περιπέτεια με την μελαχρινή καλλίγραμμη αριστοκράτισσα , όχι μόνο δεν θα είχε την προβλεπόμενη κατάληξη , αλλά στην ουσία  , δεν είχε καν αρχίσει ακόμα … και όταν είδε την Ευτυχία (Εύα)  να βγαίνει από το ταξί , τότε ήταν  βέβαιος, ότι δεν θα ήταν για καλό. ..

Η γυναίκα του βεβαία - που ήταν πάντα στην τσίτα -  διαισθανόταν τον κίνδυνο και με το που έσκασε μύτη η άλλη μουτρωμένη ,έβγαλε από το μποτάκι της ένα κυνηγητικό στιλέτο - που μόνο οι Κοζάκοι ξέρουν να χειρίζονται τόσο καλά  και της το πέταξε προς το στήθος!

Πάγωσαν  - για να μόνο  ένα λεπτό  -  αμέσως μετά εκείνος κοίταξε  στα ματιά την γυναικά του και έτσι όπως ήταν και ψιλοφτιαγμενοι , άρπαξαν ένα άδειο mottito από την διπλανή πιάτσα και έφυγαν σαν τρελοί  . Άρχισε μια τρελή καταδίωξη και σε λίγο τους κυνηγούσαν δέκα μηχανάκια και τέσσερα περιπολικά, με τους μπατσους να τους  και τους πυροβολούν με μανία ,μέχρι που μια σφαίρα τον βρήκε  στον ώμο  , ο πόνος ήταν απίστευτος και το άσπρο λινό πουκάμισο  γέμισε με θραύσματα και αίματα.

Τους στρίμωξαν τελικά σε ένα χωράφι , που είχαν κατασκηνώσει αυτόχθονες Ινδιάνοι , λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, τη στιγμή που ο μάγος της φυλής προσπαθούσε να συναρμολογήσει τον σμπαραλιασμένο του ώμο.

Η προσαγωγή έγινε βίαια με σφαλιάρες και κωλομεριασματα αντίστοιχα …και από εκείνη τη στιγμή δεν την ξαναείδε ποτέ. Εκείνος μεταφέρθηκε αναίσθητος στο άθλιο νοσοκομείο  των φυλακών και   δεν του επέτρεψαν και να την ξαναδεί από τότε  - οι όποιες διπλωματικές προσπάθειες έπεσαν στο κενό ..

Στη Νικαράγουα οι κρατούμενοι τρώνε, ουρούν , αφοδεύουν ,σοδομιζουν και τον παίρνουν  ,εκεί που κοιμούνται, δηλ.  στο πάτωμα και σύντομα η ανοιχτή του πληγή μολύνθηκε , με αποτέλεσμα να περάσει τον πρώτο χρόνο της φυλάκισης του , στην φιλόξενη χώρα , στο νοσοκομείο .

Όταν γύρισε , έμαθε ότι  εκείνη θεωρώντας τον πια νεκρό  - έτσι είχε ακουστεί -έφυγε στο Μεξικό με ένα βραζιλιάνο συγκρατούμενο της , στη  Santa Rosalia , για να δουλέψει μαζί του πλήρωμα  σε ναύλους  στην θάλασσα του Cortez .  Αλλά εκείνη θα μας απασχολήσει σε λίγο  - τι να έγινε όμως στο μεταξύ η Obligeance; Το στιλέτο δεν την είχε βρει καλά , της είχε περάσει ξυστά από το αριστερό αυτί , την είχε μεν πληγώσει , αλλά η ζημία ήταν σχετικά μικρή .

Η Ευα , πικραμένη από την απόρριψη , είχε αποφασίσει να παραμείνει για λίγο στη περιοχή  και τα απογεύματα -με τη δύση του ηλίου ,άρπαζε την φωτογραφική της μηχανή και έκανε μακρινούς περιπάτους γύρω από την λίμνη. 

Πολλά βράδια την εύρισκαν να μπεκρολογάει με εφήμερες παρέες στα κωλομπαρα της πόλης περιοχής   - εφήμεροι έρωτες , μεταξύ διαφορετικών ανθρώπων ,π ου δεν καταλάβαινε ο ένας «Χρίστο  »  από αυτά που έλεγε ο άλλος , αλλά που και οι δυο είχαν κοινές προσδοκίες και ανάγκες !

Ειδικά εκείνη βέβαια προσπαθούσε να αγνοήσει τα περιπαίχτηκα σχόλια των θαμώνων όταν έφευγε με τον τυχερό της βραδιάς  ..culo , culo ,culo φώναζαν σηκώνοντας ψιλά  τα μπουκάλια της μπύρας τους…