Παρά Φύση 22 : .... 21 γραμμάρια …..

http://www.youtube.com/watch?v=eyCEexG9xjw

..... Dr. Duncan MacDougall attempted to show in 1907 scientific proof of the existence of the immortal human soul by recording a small loss of body weight (representing the departure of the soul) immediately following death. The research by MacDougall attempted to follow the scientific method and showed some variance in results (21 grams is the reported weight loss from the death of the first patient). His final report was not fully recognized by the scientific community at the time.

…..MacDougall also measured fifteen dogs ...... MacDougall's complaints about not being able to find dogs dying of the natural causes that would have been ideal have led at least one author to conjecture that he was in fact poisoning dogs to conduct these experiments.

Wiki

Στην αρχή ήταν τόσο συναρπαστικό και αλλωστε φαινόταν τόσο ακίνδυνο  -  να σκαρώνεις δηλ. ιστορίες ....και δεν εβαζες με το νου σου τι θα ακολουθήσει . Κάποιοι όμως σε μπερδεύουν σε μια βρώμικη υποθεση και κατά λάθος ακούς μηνύματα , που απευθύνονται στους θεούς …και αυτά που τόσο αθώα είναι όταν τα γράφεις,  γίνονται πολλές φορές μια τρομερή  πραγματικότητα.. 

Και κάποια στιγμή βέβαια  συνειδητοποιείς ότι χωρίς να το θέλεις απλώνεις για χρόνια τα εσώψυχα  σου , σαν εσώρουχα , στον ήλιο  και ότι έρχεται μια στιγμή που ξοδεύεις και τα 21 σου γραμμάρια ψυχής που δικαιουσε  και νιώθεις ότι δεν μπορείς να μιλήσεις άλλο  ..

Εκείνη τη  στιγμή ,πιο σπουδαίοι τύποι από εμάς , τους κοινούς , αποφασίζουν να αποχωρίσουν , καθώς βλέπουν ότι επαναλαμβάνονται συνεχεια ,  ενώ εμείς θρηνούμε που μας στερουν αυτη τη γλυκεια επαναληψη - που κατα βαθος μας καθησυχαζει !

Από την άλλη ομως  ..πότε δεν ξέρεις πότε και πως ακριβώς θα αντιδράσουν οι απλοί καθημερινοί τύποι  - το μεγαλείο της ψυχής του ανθρώπου …

Εκείνος , μετά από το τραγικό συμβάν της Αθηνας - με το σφηνωμένο μπουκάλι στα οπίσθια ,  σκλήρυνε πολύ σαν άντρας και σύντομα δεν σκεφτόταν τίποτε άλλο από την πάρτη του - και την επιβίωση του στη φυλακή μέχρι την επόμενη ώρα . 

Είναι αλήθεια ότι η Εύα τον νοιαζόταν ακόμα και είχε έρθει μάλιστα να τον δει αμέσως σχεδόν μετά την φυλάκιση του και ερχόταν και μετά πολύ συχνά στα επισκεπτήρια - δεν θυμόταν πια πόσες φορές  -  , αναζητώντας την τρυφερότητα , που εκείνος δεν μπορούσε πια να της δώσει .

 Εκεινος αντιθετα που ειχε αλλες αναγκες , ειχε λαδώσει ένα λυγδη δεσμοφύλακα , για να τον αφήσει να χρησιμοποιήσει το γραφείο του –  δεν ήταν  δύσκολο  - υπό τον όρο όμως να του επιτρέψει να τους παίρνει  μάτι …

Φυσικά ο τύπος καλούσε και άλλους θεατές  - φύλακες και κρατουμένους - ζητώντας τους βέβαια να του καταβάλλουν ένα μεγάλο αντίτιμο και έκανε μια καλή μπάζα …. Με τα παλλόμενα  βυζιά και τα ολοστρόγγυλα κωλομαγουλα της Εύας έξω από το σηκωμένο μαύρο στενό φίνο φόρεμα ,να πάνε να ξεκολλήσουν από το σπρώξιμο ,  το  ….εισιτήριο  έφτασε σύντομα στα ύψη ..

Ένα βράδυ χωρίς φεγγάρι τον έπιασαν πάλι σπασμοί και τρομεροί πόνοι και ο υπεύθυνος της βάρδιας , που κατά σύμπτωση ήταν ο άνθρωπος του,  διέταξε να οδηγηθεί πάλι σε ένα άθλιο νοσοκομείο της Managua  .

Σε κάποια στροφη του δρόμου προς το νοσοκομείο τους περίμεναν αγανακτισμένοι αγρότες (ιαυτοχθονες ινδιανοι που ειχαν εκτοπιστει απο τα σπιτια τους )  με τρακτέρ και κάρα και ευθύς μόλις οι μπατσοι σταμάτησαν, τους επιτέθηκαν , τους έσυραν έξω από το λεωφορείο και τους λύντσαραν – εκείνος έμεινε πολύ καιρό στη σκηνή όπου τον περιποιήθηκε και πάλι ο ίδιος μυστηριώδης  μάγος …μόλις δυνάμωσε έφυγε για πάντα από την χώρα με τελικό προορισμό  το Μεξικό , τη θάλασσα του Cortez , όπου ένιωθε ότι υπήρχε ακόμα μια εκκρεμότητα ..

Στα μπαρ δίπλα στα χωριά των Mestizos γύρω από την Managua , σύντομα βρήκε τις άκρες του με τους έμπορους όπλων της περιοχής , για μια αρπαχτη με το ελικόπτερο  στο Σαλβαντόρ . Η ανταλλαγή  κανονίστηκε στην βαλτώδη περιοχή της Bajia Jiquilisco – Kalashnikov με κόκα .

Στη συνέχεια εκείνος ακλουθώντας τον ρου του ποταμού και κάνοντας μια στάση για ανεφοδιασμό στο χωριουδάκι της  Villa de Mendez  στη Γουατεμάλα ,όπου παρέδωσε το πράγμα και πληρώθηκε , πέρασε στην Tapachula στο Μεξικό  και από εκεί με τις τσέπες γεμάτες πια καρφί για θάλασσα του Cortez , σχεδόν συνετριβη κάπου στις κάτασπρες παραλίες και ευτυχώς δεν τον είδε κανείς …περπάτησε ώρες στον ήλιο και τελικά βρήκε καταφύγιο σε ένα μεξικάνικο μπαράκι που πλακώθηκε στις λεμονάδες και τις τεκίλας !

Βέβαια η πτήση δεν ήταν η καλύτερη και οι συνδιαλλαγές με τους αντάρτες είναι πάντα επικίνδυνες  , όμως η ανάμνηση των οπισθίων της καλλίγραμμης συζύγου του άξιζε τον κόπο …