Παρά Φύση 21 : Πρωκτέρ ..and gamble !

 

Την μουσική επέλεξε σήμερα η φίλη Ελένη Πυργιωτη

http://www.youtube.com/watch?v=KizZ7ilCZgs&feature=share

Η θεωρία της ποιοτικού άλματος μέσω της αντίδρασης!

….και έτσι πιστεύουμε ακράδαντα , ότι ανεξαρτήτως μεταφυσικων βιωματων ή πολιτισμικών αντιλήψεων  των ανθρώπων ,  μπορούμε ίσως να συμφωνήσουμε , πως ο κόσμος γύρω μας είναι προϊόν μιας αντίδρασης όλων προς όλα , που παρουσιάζει  - ωστόσο  - παντού τα ίδια ποιοτικά χαρακτηριστικά ,  (άρα η αντίδραση είναι αυτή που καθορίζει τα πράγματα και όχι τα γεγονότα  γύρω μας δημιουργώντας έτσι μια καινούργια ανεξέλεγκτη πραγματικότητα   )  

Ανωνύμου Μοναχού 

Έτσι ….ένα βράδυ... έτσι ξαφνικά , πιστεύεις  ότι επιτέλους  βλέπεις το πραγματικό  “πρόσωπο της ζωής”  απέναντι σου   –  και νασαι σίγουρος αδελφέ , πως εκείνη τη στιγμή δεν έχεις καμιά αμφιβολία για αυτό ( ότι δηλ. μόλις «την άκουσες») , και καταλαβαίνεις  μέσα σε μια στιγμή , ότι ζωή είναι η βιζου μέσα στα glitters, με το βαθειά σκισμένο ντεκολτέ ,  που στέκεται πίσω από την απέναντι μπάρα του μπαρ και κάνει ότι δεν σε βλέπει με ένα τρόπο,  σαν να σε βλέπει!!  ( σε βλέπω ,αχ δεν σε βλέπω ,αχ σε κοίταξα τώρα  ) -  αντίστοιχα και συ …σε κοιτάζω – σιγά μην σε κοιτάζω,  τώρα σε κοίταζα …

Έχω και άλλη εκδοχή όμως : ζωή είναι η μελαχρινή καλλονή  , που εκείνο το καλοκαίρι φορά κατάσαρκα ένα κατακόκκινο μπούστο και ένα μαύρο μάξι φόρεμα , που αρχίζει τόσο κάτω από τη μέση , που ζαλίζεσαι μόνο και μόνο που σκαφτόσουν την κατάληξη του , ενώ κάτω από τα  λακκάκια της πλάτης σαν να διακρίνεις  ένα tattoo … και  που  περιπατάει μπροστά σου ( τότε καταλαβαίνεις τι σημαίνει « λικνίζεται  ») , για να βγάλει το αυτοκίνητο της μπροστά από το δικό σου και πάλι το γνωστό :  σε βλέπω ,με βλέπεις , δεν σε βλέπω e.t.c

Και εσύ κάνεις πάντα το ίδιο ….φεύγεις φεύγεις  - όπως λέει και ο Παπάζογλου, περιμένοντας υπομονετικά την ανατροπή , δηλ τα αποτελέσματα της  ποιοτική αναβάθμισης της αντίδρασης….

..Η ζωή είναι απίστευτα γρήγορη  - όταν θέλει βέβαια  -  αν και συνήθως έχουμε την αίσθηση , ότι συνήθως περνά βασανιστικά αργά    … και όταν γίνει μια αλλαγή στους συνηθισμένους ρυθμούς ,  με θλίψη διαπιστώνουμε , ότι δεν είναι ποτέ μόνο για καλό ..και πάντα λίγο πριν αυτή την αλλαγή υπάρχει γύρω μας εκείνη η  απίστευτη , απόλυτη , απειλητική σχεδόν κρύα σιωπή …

Ξαφνικά , o τύπος ένοιωσε πραγματικά να παγώνει και για πρώτη φορά είχε την αίσθηση ότι εκείνη η περιπέτεια με την μελαχρινή καλλίγραμμη αριστοκράτισσα , όχι μόνο δεν θα είχε την προβλεπόμενη κατάληξη , αλλά στην ουσία  , δεν είχε καν αρχίσει ακόμα … και όταν είδε την Ευτυχία (Εύα)  να βγαίνει από το ταξί , τότε ήταν  βέβαιος, ότι δεν θα ήταν για καλό. ..

Η γυναίκα του βεβαία - που ήταν πάντα στην τσίτα -  διαισθανόταν τον κίνδυνο και με το που έσκασε μύτη η άλλη μουτρωμένη ,έβγαλε από το μποτάκι της ένα κυνηγητικό στιλέτο - που μόνο οι Κοζάκοι ξέρουν να χειρίζονται τόσο καλά  και της το πέταξε προς το στήθος!

Πάγωσαν  - για να μόνο  ένα λεπτό  -  αμέσως μετά εκείνος κοίταξε  στα ματιά την γυναικά του και έτσι όπως ήταν και ψιλοφτιαγμενοι , άρπαξαν ένα άδειο mottito από την διπλανή πιάτσα και έφυγαν σαν τρελοί  . Άρχισε μια τρελή καταδίωξη και σε λίγο τους κυνηγούσαν δέκα μηχανάκια και τέσσερα περιπολικά, με τους μπατσους να τους  και τους πυροβολούν με μανία ,μέχρι που μια σφαίρα τον βρήκε  στον ώμο  , ο πόνος ήταν απίστευτος και το άσπρο λινό πουκάμισο  γέμισε με θραύσματα και αίματα.

Τους στρίμωξαν τελικά σε ένα χωράφι , που είχαν κατασκηνώσει αυτόχθονες Ινδιάνοι , λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, τη στιγμή που ο μάγος της φυλής προσπαθούσε να συναρμολογήσει τον σμπαραλιασμένο του ώμο.

Η προσαγωγή έγινε βίαια με σφαλιάρες και κωλομεριασματα αντίστοιχα …και από εκείνη τη στιγμή δεν την ξαναείδε ποτέ. Εκείνος μεταφέρθηκε αναίσθητος στο άθλιο νοσοκομείο  των φυλακών και   δεν του επέτρεψαν και να την ξαναδεί από τότε  - οι όποιες διπλωματικές προσπάθειες έπεσαν στο κενό ..

Στη Νικαράγουα οι κρατούμενοι τρώνε, ουρούν , αφοδεύουν ,σοδομιζουν και τον παίρνουν  ,εκεί που κοιμούνται, δηλ.  στο πάτωμα και σύντομα η ανοιχτή του πληγή μολύνθηκε , με αποτέλεσμα να περάσει τον πρώτο χρόνο της φυλάκισης του , στην φιλόξενη χώρα , στο νοσοκομείο .

Όταν γύρισε , έμαθε ότι  εκείνη θεωρώντας τον πια νεκρό  - έτσι είχε ακουστεί -έφυγε στο Μεξικό με ένα βραζιλιάνο συγκρατούμενο της , στη  Santa Rosalia , για να δουλέψει μαζί του πλήρωμα  σε ναύλους  στην θάλασσα του Cortez .  Αλλά εκείνη θα μας απασχολήσει σε λίγο  - τι να έγινε όμως στο μεταξύ η Obligeance; Το στιλέτο δεν την είχε βρει καλά , της είχε περάσει ξυστά από το αριστερό αυτί , την είχε μεν πληγώσει , αλλά η ζημία ήταν σχετικά μικρή .

Η Ευα , πικραμένη από την απόρριψη , είχε αποφασίσει να παραμείνει για λίγο στη περιοχή  και τα απογεύματα -με τη δύση του ηλίου ,άρπαζε την φωτογραφική της μηχανή και έκανε μακρινούς περιπάτους γύρω από την λίμνη. 

Πολλά βράδια την εύρισκαν να μπεκρολογάει με εφήμερες παρέες στα κωλομπαρα της πόλης περιοχής   - εφήμεροι έρωτες , μεταξύ διαφορετικών ανθρώπων ,π ου δεν καταλάβαινε ο ένας «Χρίστο  »  από αυτά που έλεγε ο άλλος , αλλά που και οι δυο είχαν κοινές προσδοκίες και ανάγκες !

Ειδικά εκείνη βέβαια προσπαθούσε να αγνοήσει τα περιπαίχτηκα σχόλια των θαμώνων όταν έφευγε με τον τυχερό της βραδιάς  ..culo , culo ,culo φώναζαν σηκώνοντας ψιλά  τα μπουκάλια της μπύρας τους…

Παρά Φύση 20 : tequila sunrise ....

When Facundo Cabral left home , his mother told him: 

This is the second, and last gift I can give you. The first was to give you life, and the second one, the liberty to live it".

http://www.youtube.com/watch?v=_eKF1RAeJvk 

Μουσική επιμέλεια : Χρηστός Μαλαμης  

Σκηνοθεσία :  Maria Dolores
 

(Facundo Cabral was born in La Plata, having begun as a singer in Tandil, 350 km from Buenos Aires. From the most humble of beginnings, he came to inspire millions around the world through his songs, poems and 66 books. He walked 3,000 km at the age of nine to look for work to support his mother and six siblings after his father abandoned them.

His wife and one year-old daughter were killed in a plane crash in 1978. He was nearly blind and crippled, and was a cancer survivor as well. He once said Siempre le pregunto a Dios, ¿por qué a mí tanto me diste? Me diste miseria, hambre, felicidad, lucha, luces... vi todo. Sé que hay cáncer, sífilis y primavera, y buñuelos de manzana (I always ask God, why did you give me so much? You gave me misery, hunger, happiness, struggle, lights... I saw everything. I know there is cancer, syphilis and spring, and apple fritters).

Cabral was shot and killed during a tour in Guatemala City while en route to La Aurora International Airport on July 9, 2011.  Cabral initially planned to take a hotel shuttle to the airport, but accepted a ride from Nicaraguan concert promoter/night club owner Henry Fariñas.  Guatemalan authorities confirmed that the target of the attack was the concert promoter —possibly because of troubles with 
organized crime. )

..και έτσι στα ξαφνικά  - ίσως ένα ήσυχο πρωινό που πίνεις τον καφέ σου λίγο πριν ξεκινήσεις την ήμερα σου , ένα πρωι μετά από τόσα χρόνια αναζήτησης του  Αληθινού, τα τόσα χρόνια που ψάχνεις να βρεις εκείνη την διαφορετική ποιότητα των πρώιμων  αισθήσεων της ζωής σου στον πόνο ή  στην έκσταση  , ένα πρωί αντιλαμβάνεσαι ότι η αίσθηση αυτή που ψάχνεις ,του γνησίου και του πραγματικού  , βρίσκεται  στην ανάμνηση  κάποιων στιγμών πραγματικής απόλυτης ελευθερίας …

…βλέπω  τώρα κάποιους καλούς φίλους ποιητές ,  να λυσσανε και να δέρνονται ,για την αλήθεια  και την ελευθερία  μέσα στον έρωτα ,  που τελικά καταλήγουν να ψάχνουν σε αχάριστες αγκαλιές …. θυμάμαι τώρα  ότι  το μόνο που δεν το αναζήτησα σε εκείνες τις πρώτες στιγμές όχι καθημερινής αντίληψης  ,που μου χάρισε και μένα ο Θεός , δεν ήταν ο έρωτας, αλλά η ελευθερία  - η ζωή μου στάθηκε πολύ γενναιόδωρη  εκείνα τα χρόνια  με τον έρωτα - νομίζω ότι μετά δεν μου χρειάστηκε πια  - αν και μπορώ να φανταστώ κάπως τραβηγμένες στιγμές ερωτικής έκστασης που θα γούσταρα  …άλλα αυτά τα διαβάζουμε και παρακάτω , όπως σύντομα θα δείτε …

Και να που πράγματι , ένα μακρινό ( όπως λένε ) απόγευμα ,όμως στην πραγματικότητα μετά από λίγες μέρες μόνο , τα κατάφεραν τελικά να φύγουν μακριά από όλους και όλα - και να που τώρα  απολάμβαναν τα εσπρεσσακια τους στα εξωτερικά τραπεζάκια , στο patio του ‘la folie’ cafe στην Managua , στην περιοχή la Terazza ( όνομα και πράγμα) , από όπου μπορούσες να δεις το ηλιοβασίλεμα να σβήνει σαν πυρακτωμένο μαγκάνι μέσα στα νερά της λίμνης Managua ..γεμίζοντας - στην κυριολεξία  -  υδρατμούς όλη την πόλη ..

Στα αριστερά έβλεπαν την πιάτσα των motitos , των τοπικών τριθέσιων μοτοσακό ταξί και μια καντίνα της συμφοράς  , όπου οι οδηγοί έτρωγαν , έπιναν και μάλωναν με σκηνικό  έναν ελεεινό χωματόδρομο , ενώ από το δεξιά μπροστά τους το επιβλητικό club και την πύλη του , με τα cayenne να μπαινοβγαίνουν ..

Και οι δυο μέσα σε λεπτά άσπρα λίνα πουκάμισα , λινά παντελόνια ,  ψιλά μποτάκια και βέβαια χαριτωμένα ethnic καπελάκια  -  εκείνος απολάμβανε τα robustos του , ενώ σε λίγο πλάκωναν και τις τεκίλες και τα ρούμια  - ενώ εκείνη είχε κλείσει τα μάτια της και απολάμβανε τα χάδια του ,που ώρα με την ώρα  αποκτούσαν περισσότερο ενδιαφέρον …Στην πιάτσα των ταξί οι άνθρωποι μάλωναν ,και το πρώτο αιματηρό επεισόδιο ήταν μόνο θέμα ώρας …

Η σχέση τους είχε βελτιωθεί πολύ κατά τη διάρκεια των συζητήσεων που είχαν - ιδιαίτερα  κατά την πτήση τους  - της είπε και για την Ευτυχία  ….(ξέχασε την ,της είπε , ένα καπρίτσιο ….) , παπαριες  δεν ήταν ακριβώς έτσι με την Ευτυχία και τοξεραν και οι δυο   - άλλα όπως όλα τα περίπλοκα πράγματα στη ζωή,  δεν το ανέλυσαν περισσότερο – ούτε εκείνη το πίστεψε άλλωστε , άλλα είπαμε ψέματα , η βάση που κτίζεται μια σχέση! Μόνο που κάποιες στιγμές τα ψέματα γίνονται πραγματικότητα …

Αυτό όμως τοξερε και η Ευτυχία,  που τους είχε ακολουθήσει τελικά στην Λατινική Αμερική  - με την επόμενη  πτήση βέβαια  - ο τύπος με τα γκρι και την a -  sortie γκρι ζωή δεν μπόρεσε να την κρατήσει πίσω . Μόνο πρόλαβε να φωνάξει : Θα σε ακολουθησω θα σε βρω , όπου και αν πας ….

Και σε λίγο θα τους έβρισκε – είχε τα εισιτήρια ακόμα , θυμάστε , ήξερε και σε πιο ξενοδοχείο είχαν κρατήσει δεμάτιο  - ρωτώντας στη ρεσεψιόν έμαθε, ότι οι φίλοι της είχαν πει ότι θα πήγαιναν στο la folie  -  είχαν ενημερώσει για λόγους ασφαλείας …

Την ίδια ώρα πάντως το ζεύγος ανυποψίαστο και γαληνεμένο απολάμβανε τον απογευματινό ήλιο, που τους  έλουζε  με το κοκκινωπό ευεργετικό φως του ηλιοβασιλέματος και έτσι όπως καθοντουσαν αραχτοι με μισάνοιχτα μάτια  και  τους νάρκωναν  οι μακρινοί ήχοι και οι αντικατοπτρισμοί της λίμνης …τους έλουζε και ο ιδρώτας που κυλούσε ακατάπαυστα στο στήθος τους -και αν δεν ήταν μόνο το sex που μας απασχολεί στη ζωή μας , θα ανέφερα πάλι τις ρώγες της τυπας που είχαν 

σηκωθεί κάγκελο !

Έτσι, συνοψίζοντας , είχαμε μια παραδεισένια κατάσταση από πολλές ρώγες , tattoo και string των μοντέλων που σύχναζαν στο cafe και στο club, στην πιο προνομιακή ίσως περιοχή της πόλης , από τη μια ( άσε που σε λίγο θα ερχόταν και η Ευτυχία για να συνεισφέρει τα καλη  της  - εκείνη τη στιγμή έκανε ένα ντουσακι  και κοίταζε αφηρημένη τα tattoo της  - να του δοθώ σήμερα μονολόγησε  … ) και από την άλλη τους οδηγούς των μοττιτος να χαζεύουν με ανοιχτό το στόμα τις γκόμενες , ενώ από  πίσω τους να αρχίζει το βασίλειο των εξαθλιωμένων  - που και δεν έδιναν και πολύ σημασία στα μοντέλα , καθώς ετοιμαζόντουσαν για άλλη μια αγρία νύχτα …

Κοντά τους καθόταν ένας μουσάτος ισπανόφωνος πενηντάρης που φαινόταν να χαζεύει στο άπειρο ,ενώ κάπνιζε ένα φίνο ,καλοστριμμενο ανοιχτόχρωμο ρομπουστο , εξαιρετικό δείγμα ντόπιας παράγωγης – και όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, σύντομα έπιασαν κουβέντα,  αρχικά για τα πούρα τους – είμαι μουσικός τους είπε , αύριο φεύγω για Γουατεμάλα για κάτι εμφανίσεις και αν προλάβω θα ξεκλέψω λίγο χρόνο να επισκεφτώ τον ναό των ΙΝΚΑΣ στην Antigua  - να πάτε και σεις …εγώ δεν ξέρω αν θα προλάβω – κάτι μας περιμένει εκεί  ..

-Ξέρετε  μονολόγησε,  βλέποντας όμορφα ζευγάρια σαν εσάς, αναρωτιέμαι τι σκεφτόταν ο Θεός όταν σας έβαζε μαζί  - και τι θα σκεφτεται όταν σας χωρίζει …και τι σκεφτεται όταν μας φέρνει στη ζωή μετά από μια πολύπλοκη διαδικασία επίλογων ή όταν μας πεθαίνει μέσα από μια εξίσου πολύπλοκη διαδικασία συμπτώσεων .

….Ένα περίεργο πράγμα  - σήμερα κάνω όλο τέτοιες σκέψεις,  μονολόγησε ο μουσάτος, σηκώθηκε όρθιος και απομακρύνθηκε κουτσαίνοντας ..

Την επομένη το απόγευμα,  στο ίδιο σημείο ακριβώς ,  θα  διάβαζαν στην εφημερίδα ότι ο τύπος ήταν ο Facundo Cabral και δολοφονήθηκε στην ουσια  κατά λαθος …στην Γουατεμάλα Σίτυ ..

Παρά Φύση 19 : μακρινό ταξίδι ..

..και καθώς οι ερωτικές σχέσεις καταλήγουν παντα να βασίζονται στο ψέμα , καλό είναι να αρχίζουν παντα  και με ψέματα..

Nicolas Cage στον Κυρίαρχο του Παιχνιδιού

http://www.youtube.com/watch?v=YDjd-ER3Z48

Κακώς λένε  , ότι εκείνο που μετρά τελικά στη ζωή είναι το ταξίδι - και όχι ο προορισμός ,  ισα - ισα πιστεύω ότι στο τέλος της παράστασης ... κρίνεται  το παιχνίδι , καθώς τότε  γράφεται ο επίλογος ,  που έρχεται την τελευταία στιγμή να ανατρέψει  όλες τις επιλογές μιας ολόκληρης  ζωής ενός  ανθρώπου !

Τελευταία πήγα σε μια κηδεία …καθώς  η πομπή ξεμάκραινε ανάμεσα στους τάφους  , εγώ ξέμεινα  - και τότε  είχα μια πολλή περίεργη αίσθηση  ,σχετικά με τον χρόνο τους ανθρώπους και τα πράγματα γύρω μου   - και έτσι σταμάτησα  ξαφνικά να περπατώ για να αφουγκραστώ  ..  ενώ οι υπόλοιποι ξεμάκραιναν και με προσπερνούσαν,  σαν να περνούσαν από μέσα μου και ξαφνικά είδα μπροστά μου την σύντροφο μου αγκαζέ με ένα φίλο της , που πάντα ψυλλιαζόμουν ότι  τη ψιλογούσταρε …και ξαφνικά το είχα ….έβλεπα σκηνές από την δική μου κηδεία ! 

Τόσο απλά , και όπως  λένε ,  οι απαντήσεις βρίσκονται γύρω μας  - αρκεί να κοιτάξουμε καλά ….

Τα ζευγάρια έχουν πάντα τις μικρές δίκες τους , ιερές συνήθειες  - εκείνοι οι δυο ,αν και λίγο καιρό μαζί, ταξίδευαν πάντα business ,κουβαλούσαν όπου και αν πήγαιναν ένα φορτηγό Louis Vitton , αδιαφορώντας παγερά για τα πρόστιμα που έτρωγαν για το υπέρβαρο , λάτρευαν τις  βραδινές διηπειρωτικές  πτήσεις , απολάμβαναν την μοναξιά της νύχτας ,  μέσα και γύρω από το αεροπλάνο  , πολλές χιλιάδες μετρά πάνω από τη γη και γούσταραν τρελά να χαϊδεύονται στο αεροπλάνο όταν το πλήρωμα έσβηνε τα φώτα της καμπίνας και  ιδιαίτερα μετά  από τη στιγμή που θα σέρβιραν στους επιβάτες της διακεκριμένης θέσης μικρά μπουκάλια moet....μικρά μπουκάλια …

Αλλά  και στο sex το ίδιο …. ξέρουμε ήδη κάποια πράγματα για εκείνο το κουρασμένο πλάσμα , τον γοητευτικό,  επιληπτικό , junkie , πιλότο , συγγραφέα  κλπ ..και για αυτή την εμμονή του για 

τον έρωτα πάρα φύση !

Αργά το απόγευμα κάλεσαν ένα ταξί για το αεροδρόμιο  - ένα μεγάλο αυτοκίνητο τόνισαν!

Ο τύπος  τους περίμενε στο αεροδρόμιο - πίσω από μια τεράστια κολόνα  , κοντά στο desk της Lufthansa   -  είχε αγοράσει ένα 45αρι στην Ομόνοια και θα τους καθάριζε ...

Τους περίμενε να πλησιάσουν . Εντύπωση του έκανε η όμορφη ψηλή μελαχρινή με την εφαρμοστή δερμάτινη θεοκοντη μαύρη φούστα ,  που έσκασε μύτη  με τους υπόλοιπους  - τα έχασε λίγο  - μοιραία καθυστέρηση αδελφέ… 

- Πάρτε και αυτό για αποχαιρετιστήριο δώρο καριολια τους φώναξε ο γκρίζος παραφρονώντας   , μόλις τον πλησίασαν …Δεν του ‘κατσε όμως …. - η μοίρα αλλιώς τα σχεδίαζε τελικά  , καθώς  ακριβώς εκείνη τη στιγμή ένας αφηρημένος εργάτης του αεροδρόμιου , που ήταν σκαλωμένος στο ταβάνι , για να επιδιορθώσει ένα κομμένο καλώδιο τηλεπικοινωνιών , αποφάσισε να ζαλιστεί  κατά την πιο ακατάλληλη στιγμή της καριέρας του  και έτσι δεν έπιασε καλά μια γυψοσανίδα, που πέφτοντας τραυμάτισε σοβαρά το ζευγάρι  - ενώ η Ευτυχία τρομαγμένη από τον θόρυβο έτρεξε στην αγκαλιά του παραλίγο φονιά , μετανιωμένη .

Ο επιληπτικός συγγραφέας έμελε μεν να υπάρχει εφ’ εξης πάντα,  κάπου εκεί , γύρω της , αλλά μέχρι εκεί όμως -  εκείνη είχε κάνει την επιλογή της , καθώς όπως λένε στη φύση επικρατεί πάντα ο δυνατότερος ,   κ.λ.π. , κ.λ.π. 

Ναι …κρίμα … η Ευτυχία έφτασε σχεδόν μέχρι το τέλος και τώρα δεν μπόρεσε να κάνει το άλμα της  , να εξαφανιστεί από τη μέχρι τώρα ζωή της και να εμφανιστεί πάλι -έτσι απλά  - στη γλυκεία υγρασία της αμαρτωλής Μανάγκουα , σαν ζαβλακωμένο  ηλεκτρόνιο , για να συνεχίσει έτσι το δρόμο προς αναζήτηση της ευτυχίας  ….

Κρίμα  αλήθεια , με το θέμα έχουν ασχοληθεί πολλοί , εγώ  όμως διάλεξα τα λόγια του mishima senei  που έλεγε πως ποτέ δεν βρήκα στην παγερή πραγματικότητα γύρω του  , την υγρή ζεστασιά και τάξη της σκέψης του . Αλλιώς τα είχε και  ο συγγραφέας στο μυαλό του ,  αλλά πολλές φορές οι χαρακτήρες τον βιβλίων του και εν τέλει της ζωής του έπαιρναν τις δίκες τους φρόνιμες αποφάσεις .

Και κακώς λένε ότι , εκείνο που μετρά τελικά στη ζωή είναι το ταξίδι- και όχι ο προορισμός Πάρτε για παράδειγμα τους πρωταγωνιστές της ιστορίας μας – και οι τρεις ζουν  μια απίστευτη περιπέτεια ανάμεσα στην κόκα και τον πόνο  ( από τον πρωκτικό έρωτα) και οι τρεις καταλήγουν να πάρουν μια διαφορετική απόφαση , αλλά τι μετρησε εν προκειμενω το ταξίδι η ο προορισμός…. .