Παρά Φύση 20 : tequila sunrise ....

When Facundo Cabral left home , his mother told him: 

This is the second, and last gift I can give you. The first was to give you life, and the second one, the liberty to live it".

http://www.youtube.com/watch?v=_eKF1RAeJvk 

Μουσική επιμέλεια : Χρηστός Μαλαμης  

Σκηνοθεσία :  Maria Dolores
 

(Facundo Cabral was born in La Plata, having begun as a singer in Tandil, 350 km from Buenos Aires. From the most humble of beginnings, he came to inspire millions around the world through his songs, poems and 66 books. He walked 3,000 km at the age of nine to look for work to support his mother and six siblings after his father abandoned them.

His wife and one year-old daughter were killed in a plane crash in 1978. He was nearly blind and crippled, and was a cancer survivor as well. He once said Siempre le pregunto a Dios, ¿por qué a mí tanto me diste? Me diste miseria, hambre, felicidad, lucha, luces... vi todo. Sé que hay cáncer, sífilis y primavera, y buñuelos de manzana (I always ask God, why did you give me so much? You gave me misery, hunger, happiness, struggle, lights... I saw everything. I know there is cancer, syphilis and spring, and apple fritters).

Cabral was shot and killed during a tour in Guatemala City while en route to La Aurora International Airport on July 9, 2011.  Cabral initially planned to take a hotel shuttle to the airport, but accepted a ride from Nicaraguan concert promoter/night club owner Henry Fariñas.  Guatemalan authorities confirmed that the target of the attack was the concert promoter —possibly because of troubles with 
organized crime. )

..και έτσι στα ξαφνικά  - ίσως ένα ήσυχο πρωινό που πίνεις τον καφέ σου λίγο πριν ξεκινήσεις την ήμερα σου , ένα πρωι μετά από τόσα χρόνια αναζήτησης του  Αληθινού, τα τόσα χρόνια που ψάχνεις να βρεις εκείνη την διαφορετική ποιότητα των πρώιμων  αισθήσεων της ζωής σου στον πόνο ή  στην έκσταση  , ένα πρωί αντιλαμβάνεσαι ότι η αίσθηση αυτή που ψάχνεις ,του γνησίου και του πραγματικού  , βρίσκεται  στην ανάμνηση  κάποιων στιγμών πραγματικής απόλυτης ελευθερίας …

…βλέπω  τώρα κάποιους καλούς φίλους ποιητές ,  να λυσσανε και να δέρνονται ,για την αλήθεια  και την ελευθερία  μέσα στον έρωτα ,  που τελικά καταλήγουν να ψάχνουν σε αχάριστες αγκαλιές …. θυμάμαι τώρα  ότι  το μόνο που δεν το αναζήτησα σε εκείνες τις πρώτες στιγμές όχι καθημερινής αντίληψης  ,που μου χάρισε και μένα ο Θεός , δεν ήταν ο έρωτας, αλλά η ελευθερία  - η ζωή μου στάθηκε πολύ γενναιόδωρη  εκείνα τα χρόνια  με τον έρωτα - νομίζω ότι μετά δεν μου χρειάστηκε πια  - αν και μπορώ να φανταστώ κάπως τραβηγμένες στιγμές ερωτικής έκστασης που θα γούσταρα  …άλλα αυτά τα διαβάζουμε και παρακάτω , όπως σύντομα θα δείτε …

Και να που πράγματι , ένα μακρινό ( όπως λένε ) απόγευμα ,όμως στην πραγματικότητα μετά από λίγες μέρες μόνο , τα κατάφεραν τελικά να φύγουν μακριά από όλους και όλα - και να που τώρα  απολάμβαναν τα εσπρεσσακια τους στα εξωτερικά τραπεζάκια , στο patio του ‘la folie’ cafe στην Managua , στην περιοχή la Terazza ( όνομα και πράγμα) , από όπου μπορούσες να δεις το ηλιοβασίλεμα να σβήνει σαν πυρακτωμένο μαγκάνι μέσα στα νερά της λίμνης Managua ..γεμίζοντας - στην κυριολεξία  -  υδρατμούς όλη την πόλη ..

Στα αριστερά έβλεπαν την πιάτσα των motitos , των τοπικών τριθέσιων μοτοσακό ταξί και μια καντίνα της συμφοράς  , όπου οι οδηγοί έτρωγαν , έπιναν και μάλωναν με σκηνικό  έναν ελεεινό χωματόδρομο , ενώ από το δεξιά μπροστά τους το επιβλητικό club και την πύλη του , με τα cayenne να μπαινοβγαίνουν ..

Και οι δυο μέσα σε λεπτά άσπρα λίνα πουκάμισα , λινά παντελόνια ,  ψιλά μποτάκια και βέβαια χαριτωμένα ethnic καπελάκια  -  εκείνος απολάμβανε τα robustos του , ενώ σε λίγο πλάκωναν και τις τεκίλες και τα ρούμια  - ενώ εκείνη είχε κλείσει τα μάτια της και απολάμβανε τα χάδια του ,που ώρα με την ώρα  αποκτούσαν περισσότερο ενδιαφέρον …Στην πιάτσα των ταξί οι άνθρωποι μάλωναν ,και το πρώτο αιματηρό επεισόδιο ήταν μόνο θέμα ώρας …

Η σχέση τους είχε βελτιωθεί πολύ κατά τη διάρκεια των συζητήσεων που είχαν - ιδιαίτερα  κατά την πτήση τους  - της είπε και για την Ευτυχία  ….(ξέχασε την ,της είπε , ένα καπρίτσιο ….) , παπαριες  δεν ήταν ακριβώς έτσι με την Ευτυχία και τοξεραν και οι δυο   - άλλα όπως όλα τα περίπλοκα πράγματα στη ζωή,  δεν το ανέλυσαν περισσότερο – ούτε εκείνη το πίστεψε άλλωστε , άλλα είπαμε ψέματα , η βάση που κτίζεται μια σχέση! Μόνο που κάποιες στιγμές τα ψέματα γίνονται πραγματικότητα …

Αυτό όμως τοξερε και η Ευτυχία,  που τους είχε ακολουθήσει τελικά στην Λατινική Αμερική  - με την επόμενη  πτήση βέβαια  - ο τύπος με τα γκρι και την a -  sortie γκρι ζωή δεν μπόρεσε να την κρατήσει πίσω . Μόνο πρόλαβε να φωνάξει : Θα σε ακολουθησω θα σε βρω , όπου και αν πας ….

Και σε λίγο θα τους έβρισκε – είχε τα εισιτήρια ακόμα , θυμάστε , ήξερε και σε πιο ξενοδοχείο είχαν κρατήσει δεμάτιο  - ρωτώντας στη ρεσεψιόν έμαθε, ότι οι φίλοι της είχαν πει ότι θα πήγαιναν στο la folie  -  είχαν ενημερώσει για λόγους ασφαλείας …

Την ίδια ώρα πάντως το ζεύγος ανυποψίαστο και γαληνεμένο απολάμβανε τον απογευματινό ήλιο, που τους  έλουζε  με το κοκκινωπό ευεργετικό φως του ηλιοβασιλέματος και έτσι όπως καθοντουσαν αραχτοι με μισάνοιχτα μάτια  και  τους νάρκωναν  οι μακρινοί ήχοι και οι αντικατοπτρισμοί της λίμνης …τους έλουζε και ο ιδρώτας που κυλούσε ακατάπαυστα στο στήθος τους -και αν δεν ήταν μόνο το sex που μας απασχολεί στη ζωή μας , θα ανέφερα πάλι τις ρώγες της τυπας που είχαν 

σηκωθεί κάγκελο !

Έτσι, συνοψίζοντας , είχαμε μια παραδεισένια κατάσταση από πολλές ρώγες , tattoo και string των μοντέλων που σύχναζαν στο cafe και στο club, στην πιο προνομιακή ίσως περιοχή της πόλης , από τη μια ( άσε που σε λίγο θα ερχόταν και η Ευτυχία για να συνεισφέρει τα καλη  της  - εκείνη τη στιγμή έκανε ένα ντουσακι  και κοίταζε αφηρημένη τα tattoo της  - να του δοθώ σήμερα μονολόγησε  … ) και από την άλλη τους οδηγούς των μοττιτος να χαζεύουν με ανοιχτό το στόμα τις γκόμενες , ενώ από  πίσω τους να αρχίζει το βασίλειο των εξαθλιωμένων  - που και δεν έδιναν και πολύ σημασία στα μοντέλα , καθώς ετοιμαζόντουσαν για άλλη μια αγρία νύχτα …

Κοντά τους καθόταν ένας μουσάτος ισπανόφωνος πενηντάρης που φαινόταν να χαζεύει στο άπειρο ,ενώ κάπνιζε ένα φίνο ,καλοστριμμενο ανοιχτόχρωμο ρομπουστο , εξαιρετικό δείγμα ντόπιας παράγωγης – και όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, σύντομα έπιασαν κουβέντα,  αρχικά για τα πούρα τους – είμαι μουσικός τους είπε , αύριο φεύγω για Γουατεμάλα για κάτι εμφανίσεις και αν προλάβω θα ξεκλέψω λίγο χρόνο να επισκεφτώ τον ναό των ΙΝΚΑΣ στην Antigua  - να πάτε και σεις …εγώ δεν ξέρω αν θα προλάβω – κάτι μας περιμένει εκεί  ..

-Ξέρετε  μονολόγησε,  βλέποντας όμορφα ζευγάρια σαν εσάς, αναρωτιέμαι τι σκεφτόταν ο Θεός όταν σας έβαζε μαζί  - και τι θα σκεφτεται όταν σας χωρίζει …και τι σκεφτεται όταν μας φέρνει στη ζωή μετά από μια πολύπλοκη διαδικασία επίλογων ή όταν μας πεθαίνει μέσα από μια εξίσου πολύπλοκη διαδικασία συμπτώσεων .

….Ένα περίεργο πράγμα  - σήμερα κάνω όλο τέτοιες σκέψεις,  μονολόγησε ο μουσάτος, σηκώθηκε όρθιος και απομακρύνθηκε κουτσαίνοντας ..

Την επομένη το απόγευμα,  στο ίδιο σημείο ακριβώς ,  θα  διάβαζαν στην εφημερίδα ότι ο τύπος ήταν ο Facundo Cabral και δολοφονήθηκε στην ουσια  κατά λαθος …στην Γουατεμάλα Σίτυ ..