ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝ!

Η συντακτική ομάδα τής ιστοσελίδας μας ενημερώθηκε πρόσφατα από τον δικηγόρο της καλλίγραμμης Ουκρανής , ότι δεν θα γίνουν πλέον ανεκτές ανεύθυνες συμπεριφορές του φερομένου ως δήθεν Ανωνύμου Εξορκιστή , ο οποίος εκμεταλευόμενος την γοητεία του , αλλά και τον (δήθεν) ευγενικό χαρακτήρα της πελάτιδος του (sic) ,συνεχίζει να την ταλαιπωρεί, σέρνοντας την μαζί του σε απίστευτες περιπέτειες ανά την υφήλιο.
...................................................
.....νιώθω όμως την ανάγκη να απολογηθώ εδώ και στους άλλους ήρωές μου , όμως δυστυχώς θα τους σέρνω ακόμα μαζί μου μέχρι να τελειώσει το θεατρικό μου έργο.

Να ανακεφαλαιώσω εδώ ότι η όλη ιστορία ξεκίνησε , όταν μία ομάδα ανθρώπων φαινομενικά άσχετων μεταξύ τους , πήρε ένα μήνυμα να μεταβεί άμεσα στον Μαυρίκιο , προκειμένου να ενημερωθεί για την τύχη του κοινού εξαφανισμένου τους φίλου , ενός γοητευτικού αλλά επιπόλαιου διανοούμενου.

Με αιφνιδιαστικές αναδρομές στο παρελθόν και ταξιδια στο μέλλον , ο συγγραφέας εξυφαίνει μπροστά στα έκπληκτα μάτια των αθώων που αναγκάζονται να τον διαβάσουν μια διεθνιστική περιπέτεια τρόμου , δηλ. μια τρομοκρατική περιπέτεια με μπόλικο αστυνομικό μυστήριο και πολλές όμορφες γυναίκες.

Οι ήρωες του κυριολεκτικά αναρχικού αυτού θεατρικού , πολλές φορές διαφωνούν με τις επιλογές του συγγραφέα , αναγκάζοντάς τον να αλλάζει συνεχώς την τροπή της ιστορίας , με τελευταίο παράδειγμα την τελευταία προδοτική πρωτοβουλία της βασικής του ηρωίδας και συντρόφου του , καλλίγραμης Ουκρανής.

Άνθρωποι σε απόλυτη σύγχυση των ορίων μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας , δηλ. πρωταγωνιστές μιάς καθημερινής ιστορίας.....

Μαυρικιος Νο 13

Αμέσως θυμήθηκε τότε μια όμορφη ξανθούλα ντυμένη στα κόκκινα. Του δόθηκε και αυτή ολοκληρωτικά , όμως εκείνος δεν την πρόσεξε όσο έπρεπε .....(ίσως κάτι δεν πήγε καλά με τους τόσους αποχαιρετισμούς και τα τόσα ταξίδια σκεφτόταν) .Όταν πάλι κάποια στιγμή αποφάσισαν να βρεθούν ήταν ήδη πολύ αργά και για τους δύο τους...

Από το νησί θυμόταν ατέλειωτες μοναχικές βόλτες και ίσως τελικά η ξανθούλα ακριβώς αυτό να συμβόλιζε : ένα πολλά υποσχόμενο ειδύλλιο που όμως δεν θα οδηγούσε πουθενά . ..

Τελικά είχε φύγει από εκεί ένα πρωί ταπεινωμένος , και γύρισε αιφνιδιαστικά μετά από 15 χρόνια . Δυστυχώς γι΄ αυτόν δεν είχαν αλλάξει τόσο άνθρωποι και πράγματα όπως ήλπιζε . Η πρόκληση ήταν πάντα εκεί και τον περίμενε...

Θυμόταν τις νύχτες που η ξανθούλα ξεπερνούσε τον εαυτό της στο κρεβάτι και τα σχέδια που έκαναν μαζί για τα ευτυχισμένα χρόνια που ερχόντουσαν. Και θυμόταν και την απογοήτευση που ένιωθαν και οι δύο για τα χρόνια που τελικά ήρθαν !

Σαν σε όραμα την θυμόταν ένα απόγευμα στο υπνοδωμάτιό του σπιτιού τους να ετοιμάζει τις βαλίτζες της για ένα από εκείνα τα μακρινά ταξίδια της προς το νησί τους .Από έξω ο ήλιος έδυε και το φως που περιέβαλλε τα μαλλιά της , έδινε στη ωραία παρουσία κάτι το εξώκοσμο - σε βαθμό που του τράβηξε ξαφνικά την προσοχή .Ήταν πάλι - τώρα το αναγνώριζε βέβαια – μια από εκείνες τις στιγμές ...

Όλα εκείνα τα χρόνια με την πρώτη του σύντροφο είχαν περάσει πολύ γρήγορα - όπως άλλωστε και πολύ γρήγορα χώρισαν .Θα μάθαινε πολύ αργότερα για αυτή ότι αφού τον περίμενε υπομονετικά χρόνια ατέλειωτα, τελικά αφιέρωσε την ζωή της στην τέχνη. Είχε μπλέξει πάλι με κάποιον καλλιτέχνη που της πούλαγε φούμαρα και της έτρωγε τα φράγκα.

Συνήθιζε πάντως να τα ξεχνάει όλα αυτά μέσα στην κοσμογονία που ακολούθησε .Ο χρόνος φαινόταν να έχει σταματήσει και δεν θυμόταν πότε ακριβώς ....

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Ο Τεό μου κράταγε τρυφερά το χέρι την ώρα που η μέτζο σοπράνο Σύνθια Σαμπούκοβα τελείωνε την πρώτη πράξη του λιμπρέτο του Ντόρφμαν. Λίγες ώρες αργότερα θα έκανε εισαγωγή στο Ινστιτούτο του δρ Μορό στο Σαρλερουά, γιατι όπως του είχαν πει οι γιατροί ήταν επιβεβλημένο να χάσει τουλάχιστον 50 κιλά…
Με τον Τεό είχαμε γνωριστεί στα αμφιθέατρα της Σορβόνης. Ηταν 48 χρόνια μεγαλύτερος από εμένα αλλά αυτό είχε πολύ μικρή σημασία. Εκείνο που μετρούσε για εμένα ήταν η ευγένεια που τον διέκρινε και η κατανόηση που έδειχνε απέναντι στο κοριτσόπουλο των 20 χρόνων που ήμουν τότε. Από τον πατέρα του, που είχε ένα από τα πιο παλιά αρωματοπωλεία του Παρισιού, είχε κληρονομήσει την ικανότητα να διακρίνει το σωστό από το λάθος. Και αυτό που είχε πει τότε, λίγο πριν μπει στην κλινική του Δρ Μορό, απεδείχθη προφητικό:
Ποτέ μεζονέτα, μόνο διαμέρισμα! Oι άνρωποι όσο μεγαλώνουν, τόσο περισσότερες φορές επισκέπτονται την τουαλετα...