Αποχαιρετισμός στον Μαυρίκιο Νο 12

Οι επόμενες μέρες πέρασαν πολύ γρήγορα .Την Ουκρανή την είχε δει τυχαία ένα βράδυ στο εστιατόριο του ξενοδοχείου .Ο συνοδός της κάπνιζε ένα cohiba τριάρι (ΙΙΙ) και από τον τρόπο που ήταν αυτή ντυμένη αλλά και που εκείνος την κοίταζε ήταν προφανές ότι θα επακολουθούσαν πολλές στιγμές εντόνου πάθους εκείνο το βράδυ. Δεν τον χαιρέτισαν καν και εκείνος συνέχισε το φαγητό του προβληματισμένος

Κάτι συνέβη το τελευταίο βράδυ – λίγες ώρες προτού φύγει άκουσε χτυπήματα στην πόρτα.. Ανοίγοντας είδε έκπληκτος την όμορφη γυναίκα μπροστά του να τον κοιτάζει με τρόπο που έδειχνε πόσο άσχημα ένοιωθε , καθώς γνώριζε ότι η βραδινή αυτή επίσκεψη θα μπορούσε να παρεξηγηθεί « Μήπως μπορώ να μείνω εδώ σήμερα το βράδυ ?» τον ρώτησε.......

Απορούσε ακόμα με τον εαυτό του : που είχε βρει το θάρρος να τα παρατήσει όλα και να μείνει στο Μαυρίκιο .Θυμόταν ακόμα την στιγμή του αποχωρισμού με τους καλούς του φίλους στην είσοδο του ειδυλλιακού Resort ένα βράδυ λίγο πριν την αναχώρηση της πτήσης για Αθήνα . Ήταν μια από εκείνες τις λίγες στιγμές της ζωής σου που καταλαβαίνεις ότι για ελάχιστα δέκατα του δευτερολέπτου ο χρόνος σταματάει και πως κάποιος από την άλλη μεριά προσπαθεί κάτι να πει.....

Στον Μαυρίκιο έμειναν μόνο ένα εξάμηνο . Μετά πήγαν ακόμα πιο μακριά : τον κάλεσαν στην Nομική Σχολή του University of West Indies στο Saint Augustin του Trinidad . Στο Saint Augustin ο χρόνος φτανόταν να έχει σταματήσει . ...Οι άνθρωποι έπαιζαν αμέριμνοι cricket στις μεγάλες καταπράσινες εκτάσεις του campus -αδιαφορώντας προφανώς για το τεράστιο πρόβλημα λειψυδρίας στο νησί, μιλούσαν αγγλικά με την γνωστή τραγουδιστή εκφορά της υπόλοιπη Καραϊβική πλην όμως μόνο με οξφορδιανή προφορά και θεωρούσαν εαυτούς γνησίους εκφραστές του British Commonwealth .Από εκεί πια η επιστροφή φαινόταν εντελώς αδύνατη και ο Εξορκιστής φαινόταν επιτέλους ήσυχος .

Την πρώτη περίοδο και μέχρι να ετοιμαστεί το σπίτι που είχαν βρει στο Maracas , στην βόρεια πλευρά του νησιού , έμεναν στο Port of Spain Hilton .Ο οδηγός που τους είχε διαθέσει το πανεπιστήμιο , ο Alexander , τους μετέφερε καθημερινά στις δουλειές τους και τους περίμενε πιστά μέχρι να ολοκληρώσουν και την τελευταία υποχρέωση της ημέρας προτού φύγει για το σπίτι.. Ακόμα και όταν πήγαιναν για ρούμι σε κάποιο από τα bars της πρωτεύουσας, αυτός καθόταν πάντα κάπου δίπλα τους έτοιμος να αντιμετωπίσει κάθε κατάσταση . Οι επαφές τους με τις πατρίδες τους ήταν ελάχιστες - μόνο και μόνο για να μιλήσουν με τους δικούς τους και να τους καθησυχάσουν.

Η ηρεμία όμως αυτή έμελλε να αποδειχτεί ως η νηνεμία πριν από την καταιγίδα .....