Πάρα Φύση 25 : ... «..μα ...ωραία θα είναι και κάπου αλλού και εδώ είμαι έτσι και αλλιώς ....»

 

(Από τις Περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων  - Alice’s Adventures in Wonderland -  του Λιούις Κάρολ)

http://www.youtube.com/watch?v=YhF9XSeSFkc

Οι Περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων (Alice’s Adventures in Wonderland), αποτελεί ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας παιδικής λογοτεχνίας. Πρόκειται για κλασικό έργο παιδικής και φανταστικής λογοτεχνίας του Βρετανού συγγραφέα και μαθηματικού Τσαρλς Λούτγουϊτζ Ντότζσον, περισσότερο γνωστός με το ψευδώνυμο Λιούις Κάρολ, που κυκλοφόρησε σε πρώτη έκδοση το 1865. 


Περιγράφει με λεπτή φαντασία και παιδικό αυθορμητισμό τις περιπέτειες ενός κοριτσιού, της Αλίκης, η οποία μετά την πτώση της σε μία λαγότρυπα, περιπλανιέται σε ένα φανταστικό κόσμο. Η ιστορία χαρακτηρίζεται από έντονα στοιχεία αλληγορίας, μέσα από τα οποία, ο Κάρολ καυτηριάζει γεγονότα και αντιλήψεις της εποχής του…


Μεταξύ των πολυάριθμων γρίφων που περιγράφονται στο έργο, το πρόβλημα της ταυτότητας αποτελεί για την Αλίκη ένα από τα κεντρικά ερωτήματα. Ο κεντρικός χαρακτήρας του έργου, η Αλίκη, μετά την πτώση της στη λαγότρυπα, κινείται σε ένα κόσμο όπου καθιερωμένες αντιλήψεις της καθημερινότητας ανατρέπονται, ενώ κοινωνικοί θεσμοί και πρακτικές γίνονται στόχοι χλευασμού. Το έργο ερμηνεύεται επίσης ως μια ενδελεχής έρευνα των συστημάτων της κοινωνικής συμπεριφοράς, της λογικής και της γλώσσας.


Υποστηρίζεται ότι μέρος του κειμένου μπορεί να εκτιμηθεί και κατανοηθεί περισσότερο από ενήλικους αναγνώστες, ειδικότερα η σάτιρα και οι συμβολισμοί του έργου. Κοινή θέση αποτελεί το γεγονός πως ο Κάρολ επιχειρεί συχνά να παρωδήσει άλλα λογοτεχνικά έργα που απευθύνονται σε παιδιά ή με αντικείμενο την παιδική ηλικία. Παράλληλα, δεν λείπουν και αναφορές σε έργα για ενήλικους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την ιδέα των ομιλούντων λουλουδιών που θεωρείται πως βασίζεται στο ποίημα Maud του Άλφρεντ Τένισον…

Τα έχουμε πει όλα πια αδέλφια αυτά τα τελευταία χρόνια - και έχουμε χαρτογραφήσει με κάθε λεπτομέρεια όλα τα μονοπάτια των αναζητήσεων μας , γνωρίζουμε πλέον τα όνειρα μας και δεν μένει παρά να τα κυνηγήσουμε , άλλα αυτό το ταξίδι δεν σηκώνει παρέα μάγκες - είναι ένας δρόμος που ο καθένας μας πρέπει κάποτε να περπατήσει μόνος του  - γιατί στην ουσία η κοινή μας ζωή είναι ένα μια τεράστια αίθουσα αναμονής , όπου περιμένουμε μαζί μέχρι  να αρχίσουμε αυτό το τελευταίο και μόνο ουσιαστικό ταξίδι , για το οποίο ήρθαμε στη ζωή..

Είναι περίεργο , αλλά στην ουσία σε αυτή την αίθουσα γεννιόμαστε , εκεί μεγαλώνουμε και εκεί παραμένουμε στον πάγο  και περιμένουμε  μέχρι να πάρουμε το μονοπάτι μας ....και ακόμα στην αίθουσα αυτή επιστρέφουμε μετά θάνατον  - όλοι μαζί εκεί  : νεκροί και ζωντανοί .. 

Φοβάμαι λοιπόν (άλλα και βαθειά μέσα μου ελπίζω ) , ότι σίγα σιγά κάποιοι από μας θα κινήσουν και ότι  δεν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε μαζί για πολύ ακόμα!

Οι μέρες κυλούσαν μαρτυρικά μέσα στο θάλαμο με τους υπόλοιπους δέκα βαρβάτους χωριανούς , κυλούσαν αργά μέσα στη λίγδα , μέσα σε  φρικτούς πόνους , μέσα στα φάρμακα και τους ιλίγγους ,τον ύπνο και ξανά φάρμακα και ξανά ναυτία και μετα περίεργα οράματα με τακτικές επισκέψεις από ένα Άγγελο , με ανοιχτό μπούστο και μαύρο σουτιέν .

Τα ζεστά ροδακινί σούρουπα , με εκείνο τον ευεργετικό δροσερό άνεμο από τη μεριά της θάλασσας - άνεμο γεμάτο δροσιά και ελπίδα για μια καλύτερη μέρα , που ερχόταν  με  οράματα με άσπρα φτερά να πέφτουν από τον ουρανό και να σκίζουν γαλαζοπράσινα νερά  - έμπαινε μέσα η Estela του έφερνε και συνήθως νόστιμες enchiladas και fajitas….

(Δεν θα ήταν υπερβολή αν ισχυριζόμαστε ότι το San Ignatio δεν είναι τόσο μια πόλη, όσο το γεωγραφικό κέντρο μιας ομάδας οικισμών που όλοι περιστοιχίζονται από ένα δαιδαλώδες αρδευτικό δίκτυο , με ρυάκια μεγάλα σαν ποτάμια , εξ ου και η επονομασία Rio muerto ( νεκρό ποτάμι ). Ωστόσο σε κάποια σημείο ο νεκρός ποταμός - ρέμα διευρύνεται τόσο , που είναι πλωτός και πάντως μεταφέρει μια χαρά τα μηνύματα από τη θάλασσα …)

Η Estela από το San Ignatio είχε τύχη – είχε διδαχτεί ξιφασκία από ένα γέρο ξεκ
ουτιασμένο δισέγγονο  του Zapata και προύχοντα του San Inatio  και σύντομα μπόρεσε να διακριθεί όχι μόνο στη Σονόρα ,άλλα και στο Μεξικό και την ευρύτερη Λατινική Αμερική για την ικανότητα να κινείται απίστευτα γρήγορα στο χώρο και να αιφνιδιάζει τον αντίπαλο της ,με αποτέλεσμα να μπει στην Εθνική ομάδα ξιφασκίας στο Mexico – και να ξεφύγει – μάλιστα είχε πετυχει και διακρίσεις σε κάμποσα παγκόσμια πρωταθλήματα και  έτσι  βρέθηκε κάποια στιγμή να ζει στο Παρίσι σαν τεχνικός σύμβουλος της εθνικής ομάδας ξιφασκίας της Γαλλίας ..

Τα καλοκαίρια γυρνούσε στην πατρίδα της και προσέφερε εθελοντικά εργασία στο κοινοτικό νοσοκομεία της πόλης , καθώς όταν ήταν μικρότερη είχε πράγματι παρακολουθήσει παλιά μαθήματα πρώτων βοηθειών σε μια κατασκήνωση της UNESCO. 

Εκείνο το βράδυ είχε συναντηθεί με παλιούς της συμμαθητές …και ο τύπος που είχε μαχαιρώσει τον καβαλημένο ξένο , ήταν ένας παλιός παιδικός έρωτας από το δημοτικό ,που όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις ,πάντα έλπιζε να του κάτσει η φάση ..

Πήγαινε να τον επισκεφτεί κάθε μέρα -  κάθε απόγευμα , όταν έπεφτε λίγο ο ήλιος και τελικά μετά από μια τελικά όχι και τόσο σύντομη παραμονή στο νοσοκομείο – βλέπεις το τραύμα μολύνθηκε – άρχισε να μιλά όλο και πιο ανοιχτα  με την Estela .

Καθόταν και συζητούσε μαζί της με τις ώρες και εκείνη τον ρωτούσε συνέχεια,  σαν να φοβόταν ότι σε λίγο θα πέθαινε και ότι έπρεπε οπωσδήποτε να της πει κάτι ..

Όταν τέλος  βγήκε και μέχρι να δυναμώσει , τον φιλοξένησε εκείνη στο σπίτι της στο χωρίο -  το σπίτι που στοίχειωνε η γραία μητέρα της !

Βέβαια αυτό δεν ήταν και το πιο απλά πράγμα στην καθημερινότητα του χωριού – η διαφορά ηλικίας ήταν ίσως ακαθόριστη ,όμως έμοιαζε μεγάλη ..

Κάποια στιγμή τον είχε ρωτήσει που είναι το σπίτι του, η γυναικά του και αν είχε παιδία – και πότε θα ηρεμούσε από αυτό το τρέξιμο ,  ανά την υφήλιο

Της είχε απαντήσει αποστομωτικά μνημονεύοντας τον Carlos Fuentes : 

- Όταν φθάνουμε σε μια ορισμένη ηλικία γλυκεία μου , είτε μένουμε νέοι, είτε τελειώνουμε. 

-Και ποια ηλικία είναι αυτή μάστορα;

-Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη - για τον καθένα είναι διαφορετικά ..όμως έρχεται πάντα μια στιγμή, που ο άνθρωπος νομίζει ότι μπορεί πια ήσυχος,  να καθίσει και να απολαύσει τα όσα έκανε μέχρι εκείνη τη στιγμή στη ζωή του!

Η ευχή και η κατάρα με μένα ήταν , ότι εγώ πότε δεν έφτασα σε εκείνο το σημείο, άλλα τρέχω  - τρέχω πάντα,  πίσω από ένα όραμα, μια ιδέα , μια επανάσταση , τα όμορφα ματιά μιας γυναικός  , πίσω από γυναικείους λαγόνες, πίσω από επαναστάσεις, μυρωδιές από καλό - στριμμένα habanos , τρέχω γιατί ξέρω ότι όσο τρέχω ,φοβάμαι ,πονώ ,οσο κρέμεται η ζωή μου από μια κλωστή , θα μένω για πάντα ζωντανός.

Καθόταν δίπλα του στο κρεβάτι, μέσα στην μισοσκότεινη κάμαρα και τον άκουγε με μεγάλη προσοχή και  εκείνος δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί εύκολα – να ήταν το άρωμα της , η τα όμορφα μαλλιά της , όπως έκρυβαν εκείνο το πικρό χαμόγελο..

-Για αυτό και γω φεύγω και θα φύγω από δω μόλις νιώσω καλύτερα ..

- Και πότε θα σε ξαναδώ ; τον είχε ρωτήσει τότε 

-Ποτέ ξανά , της είχε απαντήσει με βεβαιότητα , και να με ξαναδείς δεν θα είναι για καλό !