Μαυρίκιος 48 – Masks , Van Der Graaf Generator (γιά τον Σπύρο)

(Αν ήξερες ότι σε δύο μέρες θα πέθαινες , τι θα επέλεγες να κάνεις το διάστημα που θα παρέμενες ζωντανός – και τι σημασία θα είχαν αυτές σου οι επιλογές .
Και αν οι τελευταίες σου επιλογές θα είχαν πράγματι κάποια σημασία για κάποιον , τότε ερωτάται για ποιόν θα είχαν κάποια σημασία ;

Μουσική επένδυση - http://www.youtube.com/watch?v=vAFVSgNNslo&feature=related)


**********************************************************************************


Β ρ ι σ κ ό μ α σ τ ε πάλι στο Μαυρίκιο πολλά χρόνια μετά , όπου παίζεται η τελευταία πράξη του μικρού μας δράματος .

Και όπως έχουμε κάπου ξαναπεί , μπροστά μας έχουμε μια παρέα που που κάποιος έχει κλητεύσει να βρίσκεται εδώ την ίδια μέρα την ίδια ώρα στο ίδιο μέρος , που περιμένει με αγωνία τις εξελίξεις της βραδιάς ..

Ποιοι ήταν όμως οι «ζωντανοί του διπλανού δωματίου » που έσπευσαν στην προκαθορισμένη συνάντηση με τη μοίρα , στον Μαυρίκιο – είπαμε οι νεκροί δεν ξέρουν ποτέ ποιοι θα είναι οι ένοικοι του δωματίου των ζωντανών - όταν έρθει εκείνη η μέρα - και εγώ είμαι ήδη νεκρός , remember ? (άρα δεν μπορώ να ξέρω ..).

Πιθανολογώ όμως ότι μάλλον δεν θα ήταν η Margot - καθώς μας είχε αφήσει πια χρόνους , η Καλλίγραμμη είχε ήδη επιστρέψει στην πατρίδα της και ζούσε στο πατρικό της στα Βορειοδυτικά της Ουκρανίας , η Maria Dolores ζούσε στα βουνά της Νικαράγουα με τον μέθυσο ιθαγενή σύζυγο της , η θεούσα Βορειοηπειρώτισσα ζούσε πια ευτυχισμένη στην Χιμάρα , ο Dragon είχε από καρό επιστρέψει στον χώρο των αλυτρωτικών κινημάτων της Βαλκανικής Χερσονήσου , ο Μηνούσος , οι ιστορίες και οι θρύλοι του Εξορκιστή … -κανείς δεν έμαθε ποτέ .

Δεν ήταν εκεί ούτε η αγαπημένη του Nadine , που εκτελέσθηκε εν ψυχρώ από την Περσική Θρησκευτική Αστυνομία κατά την διάρκεια των διαδηλώσεων που ακολούθησαν τις εκλογές της βίας και νοθείας , στην Τεχεράνη το 2009 .

O σκηνοθέτης Γιάννης Γεωργίου είχε χαθεί σε σαφάρι στην Αφρική , ενώ ο Chris Πέτρου ζούσε πια στο Amsterdam παντρεμένος με ένα βουλιμικό τραβεστί , ένα ζωντανό μύθο του λιμανιού – την Λόλα.

Και ούτε οι παλιοί φίλοι - είχαν πια πεθάνει μόνοι και πικραμένοι - μήπως τους προδώσαμε ;

Και ποιος να ήταν λοιπόν εκεί - γιατί πηγαίνοντας πιο κοντά στην παρέα, θα διαπιστώναμε ότι οι πλαστικές καρέκλες ήταν πια άδειες ή μάλλον κατειλημμένες από Ιάπωνες τουρίστες …