Αγάπη στα σκουπίδια 14 : … tragic - magic …

http://www.youtube.com/watch?v=4MHtxDqA9jE

(Αν κοιτάξουμε με προσοχή γύρω μας - αν στρέψουμε όλη μας την προσοχή στις εικόνες με τα χρώματα και τους ήχους που ξετυλίγονται γύρω μας , είναι βέβαιο ότι θα εκπλαγούμε με τις ανοησίες που μας έρχονται στο μυαλό – είναι όμως μια αντιπροσωπευτική εικόνα όλων αυτών που συνήθως μας απασχολούν
Στο μεσοδιάστημα όλοι θα κατάλαβαν πλέον , ότι ο τρόπος που ζουν τελευταία , δεν έχει καμία σχέση με τον τρόπο που κάποτε λογάριαζαν να ζήσουν .Το ίδιο βέβαια και η Inga …..)


Η Ινγκα σήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε παραξενεμένη – ποτέ κατά το παρελθόν δεν της είχε μιλήσει έτσι ..

Μετά τον δείπνο την πήγε στο αεροδρόμια Schwechat της Βιέννης εκείνο το βράδυ , για μια πτήση προς πιο χιονισμένα και κρύα βουνά – έπρεπε και εκείνη να βρει τον δρόμο της - μακριά του φυσικά …

Και ο γέρος έφευγε για Αθήνα .

Κάθισαν να πιούν ένα τελευταίο espresso σε ένα καφέ στον διάδρομο προς τα gates τους – το πράσινο μίλι όπως έλεγε πάντα ο ταξιδιώτης μας ..

-Άκου γέρο του είπε γλυκά φεύγοντας . Θα σε ξαναδώ το ξέρω - και άκου δεν παίζει ρόλο με ποιον και που επέλεξα να ζήσω την ζωή μου .

-Ναι ξέρω , θα με έχεις πάντα στην καρδιά σου συμπλήρωσε ο γέρος ειρωνικά …

-Μην μου κρατάς κακία …

- Μόνο πες μου Inga - γιατί ..

- Αφού ξέρεις - εγώ ποτέ δεν σου έταξα ..

- Ξέρεις , είπε ο γέρος κάνοντας έναν μορφασμό απελπισίας, δεν είναι αυτό το θέμα μας . Το ζήτημα μας είναι ότι από εδώ που είμαστε δεν μπορούμε να πάμε αλλού - μόνο μπρός ή πίσω ….

Και όποιος πάει πίσω , υποχρεωτικά κάποια στιγμή θα αναγκαστεί να προχωρήσει και πάλι μπροστά στην ίδια όμως – damned ! - στην ίδια πολιά γνώριμη ρoτα ! ( Nietzsche’s ewige Wiederkehr - eternal return ).

-Δεν με ενδιαφέρουν πια αυτά που λες – εγώ θέλω να γυρίσω σπίτι μια ώρα αρχύτερα..

- Τι κάθομαι και σου λέω και εγώ τώρα… Συγχώρα με αν σε στενοχωρώ

- Συχωρεμένος γλυκέ μου – au revoir λοιπόν…