Αγάπη στα σκουπίδια 36 : σσστ …δεν κοιτάζει κανείς

http://www.youtube.com/watch?NR=1&v=SYGu8ap1FvI

(Αν το καλοσκεφτεί κανείς ,το μόνο αληθινό που μας συμβαίνει όταν διαβάζουμε ένα βιβλίο τρίτου είναι , ότι κάθε λεπτό που περνά από τα 3.720.000 περίπου , της ζωής που μας αντιστοιχεί (με 77 χρόνια μέσο προσδόκιμο ζωής στη Δύση χ 12μηνες το χρόνο χ 4 εβδομάδες κάθε μήνα χ 7 μέρες κάθε εβδομάδα χ 24 ώρες κάθε μέρα χ 60 λεπτά κάθε ώρα) μα κάθε λεπτό πάει στα αζήτητα.

Και οι ιδέες αυτές που διαβάζουμε σε αυτό το λεπτό , είναι οι ιδέες κάποιου αλλού και αν είναι δε τόσο ειλικρινείς ή γνήσιες όπως οι δίκες μου βράσε τα ..

Θλίψη… Και καθώς γίνεται μια λήψη με ευρυγώνιο στον τόπο της τραγωδίας ,εικόνες όπως αυτές την επαύριον του Woodstock έρχονται στα μυαλό όλων μας και ξαφνικά μέσα από το τέλος αναδύεται πάντα η ελπίδα ότι θα συνεχίσει η ουτοπία - άλλα το πιο βέβαιο είναι ότι δεν θα ξανάρθει ποτέ

Ας κλείσουμε τα μάτια τώρα και ας ακούσουμε με σε απόλυτη ηρεμία .

Αφήνουμε σκέψεις και συναισθήματα να μας διαπερνούν ελευθέρα και απλά τις παρατηρούμε όπως έρχονται και φεύγουν και καθώς κάτι φαίνεται να μας γυροφέρνει στο κομμάτι του Philip Glass που ακούμε, διαβάζουμε και καθώς το κομμάτι τελειώνει ακούμε παρακάτω την μπαλάντα του ανισόρροπου)

http://www.youtube.com/watch?v=vIbcqgXh5-4&feature=related

Πέρασαν πολλή χρόνια από τότε , και ο γέρος έγινε ακόμα πιο γέρος .

Τελικά τους είχε χτυπήσει κατά λάθος ενός αντιαεροπορικός πύραυλος του Καντάφι καθώς πλησίαζαν το Tunis–Carthage International Airport διασχίζοντας διεθνή εναέριο χώρο , λίγες μόλις ώρες προτού ο ίδιος ο Καντάφι συλληφθεί στα σύνορα με τον Νίγηρα μεταμφιεσμένος σε γάλλο ιμάμη και διακορευτεί.

Ήταν ο μόνος που είχε επιζήσει από εκείνη την αεροπορική τραγωδία - τον είχε σώσει το λίπος της διπλανής που τον είχε πλακώσει τόσο απελπιστικά , ώστε τα σωστικά συνεργεία δεν τον είδαν καν .

Δεν εμφανίστηκε όμως ποτέ πια σαν Γέρος , δεν επέστρεψε στα στέκια του- όλοι τον είχαν πια ξεγράψει , είχε διαβάσει και τον Ματιας Πασκάλ του Πιραντέλο κάποτε και όσο να’ναι είχε επηρεαστεί – μόνο που δεν σκέφτηκε , ότι στην περίπτωση του δεν θα υπήρχε και κανένας που θα τον έψαχνε έτσι και αλλιώς ..

Όπως και να’ χει το πράγμα ,και όπως συμβαίνει με όλους τους ήρωες σοβαρών μυθιστορημάτων, που έχουν πάντα ένα στάνταρτ εισόδημα για να μαλάζονται απερίσπαστοι , και ο γέρος της ιστορίας είχε τον «τρόπο »του ….

Μετακόμισε σε ένα από τα πιο απόμερα σπιτάκια του άσπρου Μεσογειακού Χωριού , κοντά στο φάρο του Sidibu Said , πάνω από την Καρχηδόνα , «για να βλέπει μόνο ελιές και τα βαθιά γαλάζια νερά της Μεσογείου μακριά μέχρι το σπίτι του » , όπως έλεγε και άρχισε να διαβάζει να γραφεί και να παίζει ηλεκτρικό μπάσο.

Για τον γέρο η αεροπορική καταστροφή σηματοδοτούσε το τέλος μιας περιόδου αγνότητας που δεν θα ξαναγύριζε πίσω .Επιτέλους πήρε θέση , επέλεγε και έκανε κάτι - σταμάτησε πια να μιλά (μόνο να μιλά ) .

Όλοι οι φίλοι του , αξία στελέχη μιας προδοτικής αστικής τάξης που μας πρόεκυψε στην Ευρώπη μετά τη Γαλλική Επανάσταση , πάντα τον κοίταζαν στα μάτια σαν να του’ λεγαν : ξέρω έτσι είναι , άλλα δέχομαι ότι θα μπορούσε να είναι και αλλιώς….

Θυμόταν όμως τώρα τα τελευταία λόγια του δασκάλου :Όλοι οι κόπανοι γίνονται προδότες - πρόσεξε μόνο : Αν μέσα στα πρώτο λεπτά δεν εντοπίσεις γύρω σου τον προδότη του καρέ, ο προδότης είσαι εσύ ..

Καμιά φορά κατέβαινε για καφέ στο χωριό , φορώντας άσπρη παραδοσιακή κελεμπία και μαύρο φέσι , για να πιει καφέ και να την πέσει σε καμιά τουρίστρια .

Πλησίαζαν πια Χριστούγεννα. Εκείνη τη μέρα είχε ξυπνήσει νωρίς , είχε κατεβεί το λόφο του Sidibu Said και έκανε μπάνιο για μια ώρα στα βαθιά γαλάζια νερά .

Μετά το ντους του αποθύμησε να φάει ευρωπαϊκό πρωινό και να καπνίσει ένα ξανθό habano robusto πίνοντας το εσπρεσσακι του και διαβάζοντας καμιά αγγλόφωνη εφημερίδα που θα του γυάλιζε εκείνη τη στιγμή ..

-Κύριε Γέρο , άκουσε ,τι σύμπτωση - και εσείς εδώ ?