Αγάπη στα σκουπίδια 35 : τελειώνουμε

http://www.youtube.com/watch?v=2w8VsvJ40sM

Λένε , ότι όταν πλησιάζει η καταιγίδα , όλα τριγύρω μένουν παγωμένα και μια περίεργη σιωπή που πέφτει στη γη απαλή σαν χιόνι και ψυχρή σαν κρύσταλλο , προετοιμάζει ανθρώπους , ζώα και τελώνια για τις επερχόμενες εξελίξεις εντός της σήμερον, της αύριον της εχθες …

Βέβαια όλα αυτά τα συμπεράσματα βγαίνουν πάντα εκ των υστερών !

Υπάρχει ένα γενετικό αποτύπωμα μεγάλο σαν φάσκελο που μας κρατεί γερά από χαμηλά. Οι μνήμες όλων των παλαιών εμπειριών τρισεκατομμυρίων προγόνων λανθάνουν μέσα στο υποσυνείδητο μας , δίνοντας μας τον μονότονο ρυθμό των εξελίξεων- νομίζω όμως ότι οι μεγάλες ανατροπές στη φύση δεν έρχονται όλες νομοτελειακά και με ένα συγκεκριμένο ρυθμό ..

Ύψιστος σκοπός του τάγματος των ιερών φιλενάδων , να ανατρέψουμε για λίγο αυτή την ανιαρή και ανίερη πορεία της σταδιακής εξελίξεως των πραγμάτων και να διεκδικήσουμε την ελευθερία μας ΤΩΡΑ ! Καθώς το τέλος πλησιάζει σαν φίδι…

Έξω η νύχτα έπεφτε γλύκα- γλυκά , πετώντας τριγύρω ένα πέπλο σε απίστευτους συνδυασμούς πορτοκαλί, γαλάζιου και μαύρου , αφήνοντας μόνο κάτι τρυπούλες εδώ και εκεί, σαν κάψιμο από τσιγάρο - σε σχήμα αστεριών. Την ηρεμία του αφρικάνικου ουρανού έσπαγε ο θόρυβος από τους κολλημένους κινητήρες του Jumbo, που βουτούσε τώρα κατακόρυφα στην αιωνιότητα .

Το αεροπλάνο μόλις περνούσε πάνω από την πλινθόκτιστη πόλη Douz , στα βορειοανατολικά όρια της Έρημου Σαχάρα , στην Τυνησία ,ορμώντας καρφωτό για τις αμμοθινες της Ερήμου, καθώς καραβάνια με αφηρημένες καμήλες έβλεπαν κόκκινα φωτάκια στον ουρανό που από την ταχύτητα σχημάτιζαν μια κόκκινη γραμμή .

Και ενώ η κάθοδος του σκάφους προς τον θάνατο θα συνεχίζονταν μάλλον για πάντα, ο γέρος θυμήθηκε ότι λίγο πριν κρατούσε στα χέρια του μια τεκίλα που του είχε φέρει η κοκκινομάλλα γκομεναρα αεροσυνοδός , που ακόμα κείτονταν λιπόθυμη επάνω του.

Τώρα επιτέλους εξηγείται και αυτή η συμπάθεια που του έδειχναν πάντα όλοι οι άνθρωποι που πέθαναν νέοι μετά από κάποιο τραγικό ατύχημα – όπως μάθαινε αργότερα - παγκόσμιο υπερβατικό υποσυνείδητο σκέφτηκε .

Ήπιε μια μεγάλη γούλια , καθώς ένοιωσε να ασφυκτιά , ενώ έβλεπε να πέφτει η μύτη του μέσα στο ποτήρι με την τεκίλα και τελικά έχασε τις αισθήσεις του πικραμένος και αυτός μέσα σε ένα γλυκό ποτάμι αίματος.

Απόλυτη σιωπή παντού μέσα και γύρω από το charter για Rabat. Αναζήτηση της ηρεμίας εκείνης , η όποια ήταν μόνο μια ευχάριστη κατάσταση που συνεχιζόταν από μέρα σε μέρα και θα μπορούσε να συνεχίζεται καθημερινά μέσα σε αυτή την απίστευτη αιωνιότητα …..

Την επομένη μέρα τα σωστικά συνεργεία έψαχναν για νεκρούς , όταν κάποια στιγμή μέσα στην βρώμα , τα εντόσθια και τα παπούτσια στάθηκαν μπροστά σε ένα αλλόκοτο θέαμα: ένας άντρας στην αγκαλιά μιας χοντρής κρατούσε στο χέρι του , ένα χέρι (!) με ένα ποτήρι τεκίλα ...…

Λίγο πιο πέρα χαμογελούσε ακόμα εκείνη η κοκκινομάλλα αεροσυνοδός, χωρίς καρπό ..