Πάρα Φύση 13 RELOADED :..τι έβλεπε ο Ian Curtis ?

με την ευγενικη υποδειξη της καλης φιλης Ευτυχιας Π.

Someone take these dreams away,
That point me to another day,
A duel of personalities,
That stretch all true realities.

Ian Curtis ( Joy Division)

http://www.youtube.com/watch?v=56vHu-1MxiI&feature=ರೆಳತೆದ್

Ian Kevin Curtis (15 July 1956 - 18 May 1980) was an English musician from Manchester, best known as the lead singer and lyricist of the post-punk band Joy Division. In 1980. Curtis, who suffered from epilepsy and depression, committed suicide on 18 May 1980, on the eve of Joy Division's first North American tour, resulting in the band's dissolution and the subsequent formation of New Order.

Curtis was known for his bass-baritone voice, dance style and songwriting filled with imagery of desolation, emptiness and alienation. Whilst performing for Joy Division, Curtis became known for his quiet and awkward demeanour, as well as a unique dancing style reminiscent of the epileptic seizures he experienced, sometimes even on stage. There were several incidents where he collapsed and had to be helped off stage.

The word epilepsy is derived from the Ancient Greek ἐπιληψία epilēpsía, which was from ἐπιλαμβάνειν ēpilambánein "to take hold of, to seize", which in turn was combined from ἐπί ēpí "upon" and λαμβάνειν lambánein "to take" - ιn the past, epilepsy was associated with religious experiences and even demonic possession. In ancient times, epilepsy was known as the "Sacred Disease"

Wiki

Τέλος στην τηλεθέαση της ζωής μας αξιότιμες φιλενάδες - so for once in my life please let us (me ) get what I want όπως τραγουδούν οι Smiths - αδιαφορώντας ωστόσο επιδεικτικά για όλα τα άλλα , καθώς όλα αυτά «τα άλλα »αποτελούν απλά προσκόμματα και ας είναι πράγματα που δεν γνωρίζουμε και τελικά ίσως έτσι να οριοθετείται και ο άνθρωπος – δηλ .ότι θέλει κάτι όχι επειδή είναι απαραίτητο για κάτι άλλο , αλλά απλά επειδή έτσι θέλει πραγματικά και αυτή η ελευθερία απόφασης απλά τονίζει την διαφορετικότητα του ατόμου , που για μια στιγμή αποκτά τις θεϊκές δυνάμεις ( ?) για να τη διεκδικήσει - και εδώ πράγματι ξεφεύγει για λίγο από όλα τα πλάνα των άλλων...

Ο τύπος έκτος από καταθλιπτικός ήταν ...και επιληπτικός ! Μέσα στα αντικαταθλιπτικά και τα ψυχοφάρμακα λοιπόν ο μάγκας - άνθρωπος ,έλεγαν , που δεν είχε αισθήματα … Κάθε μέρα που ξυπνούσε , ξεκινούσε η ζωή του από την αρχή - μηδέν έγγραφες , μηδέν συναισθήματα , μηδέν συναισθηματική ωρίμανση και συνεπώς συναισθηματική νοημοσύνη μηδέν!

Έτσι ζούσε συνέχεια σε αυτή την αγωνιά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας - τουλάχιστον να γινόταν κάτι , για να νιώσει ότι κάπως πατά κάπου . Πονούσε πολύ όμως και όταν πονάς πολύ αλλάζεις , δεν έχεις όρεξη για πολλά - πολλά

Την ήξερε όμως , την αναγνώρισε - αυτή έβλεπε συνέχεια σαν εικόνα στο όνειρο του - μιλούσαν κιόλας ! Σε αυτό τον μάταιο ,όπως λένε κόσμο όμως , είχε πρωτοβρεθεί με την Ευτυχία (ευτυχία) από μια κρίση του ,στο κολυμβητήριο που έκανε προπόνηση , κάτι χρόνια πριν .

Μια όμορφη λεπτή ξανθιά ζωγράφος με μεγάλα βυζιά , γαλάζια ματιά και φακίδες που έκανε προπόνηση τις πρωινές ώρες μαζί του. Πάντα ευγενική και χαμογελαστή κρατούσε ωστόσο πάντα μια απόσταση , όχι βέβαια και το υπόλοιπο σώμα της οι καμπύλες του οποίου συνήθως κόντευαν να εκραγούν κάτω από το στενό ολόσωμο κολυμβητικό μαγιό .

Πάντα του χαμογελούσε ,κάπως πικρόχολα είναι η αλήθεια , αλλά ποτέ δεν είχαν ιδιαίτερες κουβέντες.

Εκείνη λοιπόν είχε σπεύσει επί τόπου να του προσφέρει τις πρώτες βοήθειες ,όταν είχε λιποθυμήσει σε μια κρίση του που λίγο έλλειψε να του στοιχίσει τη ζωή - και όταν λέμε πρώτες βοήθειες μιλάμε για τεχνητή αναπνοή , μια τεχνική που εκείνη γνώριζε καλύτερα από τους άλλους , σαν αθλήτρια , που ήταν .

Άρα η πρώτη επαφή τους ever ήταν ( περίπου ) φιλί με γλώσσα ..… Αλλά είπαμε αυτός δεν ένιωθε τίποτα…

Με την ευτυχία της ζωής, δεν είχε πολλά πάρε δώσε στο παρελθόν , αλλά θυμόταν πάντως καλά την Ευτυχία από την Κρήτη . Μετά το συμβάν στο μάλιστα στο κολυμβητήριο είχαν γίνει φίλοι και εκείνο το καλοκαίρι τον είχε φιλοξενήσει στο νησί.

Θυμόταν πάντα στις δύσκολες στιγμές της ζωής του , εκείνες τις άλλες στιγμές , σε μια απέραντη αμμώδη παράλια στις νότιες ακτές του νησιού που κάθονταν , περιτριγυρισμένοι από την μια από ένα δάσος από φοίνικες , που το διέσχιζαν πεντακάθαρα διαφανή δροσερά ποταμάκια και από την άλλη από μια αβαθή λωρίδα θάλασσας με πράσινα διαφανή νερά και μικρές νησίδες .

Εκείνη ξεκουραζόταν τις περισσότερες ώρες σε μια αιώρα ανάμεσα σε δυο φοινικόδεντρα χαζεύοντας τον ορίζοντα και απολαμβάνοντας τη δροσιά των εκβολών ενός μικρού τοπικού ποταμού που βουτούσε και αυτός κατά καιρούς μαζί τους στη θάλασσα , λίγο πιο κάτω , εκεί κάτω από πόδια τους

Και αυτός ξαπλωμένος δίπλα της, με την λεπτή ασημένια άμμο να διαπερνά τους πόρους του και να τον εξαγνίζει., την χάζευε και χρόνος φαινόταν να έχει σταματήσει - μονό τζιτζίκια , ζέστη και λάμψεις από παντού - και από εκείνα τα βαθιά γαλανά μάτια της , αλλά και μυρωδιές , πολλές μυρωδιές , καμένη άμμος, καμένη φύση, καμένη σάρκα , λαγνεία και πολύ σάρκα , υπέροχα στήθη ,υπέροχες γάμπες, υπέροχα οπίσθια ..

Καθόταν και την χάζευε για ώρα και εκείνη μόλις ξυπνούσε , του χαμογελούσε αμήχανα και μετά με την ησυχία της κατέβαινε από την κούνια της και τον πλησίαζε απειλητικά , τυλιγμένη σε ένα κίτρινο - πορτοκάλι pareo και ξάπλωνε τρυφερά επάνω του - την θυμόταν ακόμα να μαζεύει όπως - όπως τα εκτεθειμένα παλλόμενα στήθη της !

Και οι Smiths έπαιζαν στο κασετόφωνο δίπλα τους …Please, Please, Please for once in my life let Me Get What I Want ...Lord knows it would be the first time.. όταν της άνοιγε το πολύχρωμο περιτύλιγμα που συνήθως αποτελούσε και το τελευταίο εμπόδιο στην τρελή πορεία της και έτσι στην απόλυτη ένωση του ζευγαριού …

Η αλήθεια είναι πάντα πολύ όμορφη …

Ξυπνούσε κάθε μέρα δίπλα της και δεν χρειαζόταν να προβληματίζεται για το χθες - ουτε έβλεπε εφιάλτες πια ..

Ηταν μια πολύ γλυκιά γυναίκα , που όμως την κατάλληλη στιγμή διεκδικούσε το δίκιο της - παντού , άλλα πρωτίστως στο sex - διεκδίκηση μια άγνωστη έννοια για εκείνον μέχρι τότε ..

Μέχρι τότε για παράδειγμα εκείνος ποτέ δεν μιλούσε στο sex .Τι να΄ λεγε άλλωστε - ο κώδικας επικοινωνίας για τέτοιες περιπτώσεις ήταν σχεδόν δεδομένος και εξαντλητικά δουλευμένος και εκείνος δεν ένιωθε έτοιμος να συνεισφέρει στην γόνιμη συζήτηση …και έτσι προτιμούσε να σιωπά – όμως με εκείνη δεν μπορούσε να μην μιλά …ακόμα και όταν και οι δυο είχαν πολύ γεμάτο στόμα ..

Κάποια στιγμή εκείνη τον βαρέθηκε , επέλεξε να μείνει για πάντα στο νησί , ενώ εκείνος έφυγε για ένα μακρινό ταξίδι για να ξεχάσει ..

΄Ισως και αυτή η κατάληξη να προδιαγράφονταν τελικά , αλλά να ήταν εμφανής μονό στον κόσμο που ζούσε η Ευτυχία - και αυτό να δικαιολογούσε και τα πικρόχολα χαμόγελα της!