Αγάπη στα σκουπίδια 30 : και έτσι ...και αλλιώς ..

http://www.youtube.com/watch?v=V04IBsz-9Wo&playnext=1&list=PLD190C2C10C1B53C2

(Γιατί όμως τέτοια απαξίωση - και ειδικά γιατί η απαξίωση κάθε συναισθήματος ;

Η αλήθεια είναι ότι ο γέρος , όπως άλλωστε όλοι μας , αναζητούσε μέχρι την τελευταία του στιγμή εκείνα τα πρώτα συναισθήματα που είχε νιώσει όταν ήταν 16 χρόνων με την πρώτη του - και κάτι τέτοιο δεν θα ξανάνιωθε ποτέ – ίσως και αυτό να προσπαθούσε να αποδείξει στον εαυτό του …

Και για όσους νιώθουν κάπως άβολα διαβάζοντας την τραγική μας ιστορία ας συνεχίσουν να νιώθουν έτσι , κυρίως γιατί όπως έλεγε και ο θείος Όσκαρ η τέχνη ουσιαστικά καθρεπτίζει τον θεατή και όχι την ζωή..

Εν κατακλείδι όμως αγάπα και λίγο τον εαυτό σου αναγνωστα - όλοι το κάνουν - σοβαρά τώρα , αγάπα λίγο και τον εαυτό σου, αφού βέβαια σπεύσεις να αγαπήσεις όλους τους υπολοίπους…..)

Δεν θυμόταν πόσοι την είχαν περάσει νουμεράδα εκείνο το πρωινό , άλλα θυμόταν τώρα ότι οι εμπειρίες αυτές ήταν μάλλον το πρώτο και το δεύτερο στάδιο της λύτρωσης όπως περιγράφονταν στην Θιβετιανή Βίβλο των Νεκρών που καλύτερα να ονομαζόταν Θιβετιανή Βίβλος των ζωντανών , αφού αυτούς αφορά άμεσα….

Περίμενε τώρα υπομονετικά το τελικό στάδιο της λύτρωσης , από τα πάθη και της πλάνες του μάταιου τούτου κόσμου - τουλάχιστον έτσι νόμιζε αυτή , ή κάποιος της τα έλεγε όλα αυτά;

Μάλλον, διότι ….εν τω μεταξύ και σε μια άλλη πιο πραγματική (;) διάσταση - και άραγε τι συνέβη τελικά στα αλήθεια - στο μικρό μπαρ της ιστορίας γινόταν κυριολεκτικά της μουρλής ,αφού ο γέρος είχε τηλεφωνήσει σε όλους τους γνωστούς του - ελάτε τους είπε , μεθύσαμε πάλι μια δημοσιογράφο , ελάτε θα περάσουμε ωραία - και πράγματι μετά από λίγο έσκασαν μύτη κάτι απίθανοι παρίες που σαν να αναφύονταν από τα ερείπια της Κατεχόμενης Λευκωσίας.

Η Παστάκη εν τω μεταξύ εις ματην ανέμενε την λύτρωση , ή έστω μια διαβεβαίωση ότι όλα αυτά θα έχουν κάποιο τέλος .Ίσως κάποια ακτίνα φωτός που θα την άρπαζε από κει μέσα και θα την μετέφερε κάπου μακριά σε ηλιόλουστο ανθισμένο λιβάδι της Cote de Roussillon, στη Νοτίο Γαλλία , δίπλα στη Μεσόγειο , μαζί με αγαπημένα πρόσωπα με πολύ camembert , ντόπιο κρασί και φρέσκο ψωμί από τον φούρνο του χωριού.

Την ιδία στιγμή βέβαια , ο ήλιος έδυε στο Port of Spain,και ο νεαρός έμπορος πούρων στο κατάστημα του δίπλα στο ξενοδοχείο Hotel the Normandie ,συμβούλευε ένα πελατη πιο πούρο πρέπει να επιλέξει για να καπνίσει εκείνο το βράδυ με τους παλιόφιλους, στην δεξίωση που θα διοργάνωναν στο Trinidad προς τιμήν τριών call girls , και έτσι ερωτώ εκ νέου τι συνέβη πράγματι εκείνη τη στιγμή … και τι απ’ όλα είναι πιο σημαντικό ..;

Ή να πούμε για το βρεφος με τα μεγαλα γλυκα ματάκια που μολις ξεψύχησε καπου στην Αφρική , αρρωστο απο ελονοσία ...

Προσέξτε εδώ : αν το περασμα της ζωής απο το χρόνο (η ζωηπου φευγει οπως λενε..) βασιζεται σε αξιολογήσεις , δικαιο και άδικο ,τώρα και παλιά , καλύτερο και χειρότερο , τότε τι ακριβώς συμβαίνει με τον χρόνο , όταν το υφιστάμενο σύστημα αξιών μια κοινωνίας καταρρέει …