Παρά Φύση 14: ωραια ειναι και αλλου....

http://www.youtube.com/watch?v=HF17sFy3NRo&feature=endscreen&NR=೧

(για την φίλη μου Αλεξάνδρα Κ. , όπου και να βρίσκεται )

Κάθε πρωί που ξυπνώ κάνω reload. Σηκώνομαι νωρίς - νωρίς , χωρίς σώμα , χωρίς σκέψεις ή συναισθήματα , χωρίς προτιμήσεις σε φίλους , ιδέες ή πράγματα , αλλά σύντομα θυμάμαι ….και νοσταλγώ τα παλιά !

Εκείνες οι μυρωδιές της νιότης ,τόσο γνήσιες και κοφτερές και οι γεύσεις τοσο έντονες και για αυτό τόσο ξένες τώρα - ακόμα και οι σκέψεις και τα όνειρα είχαν έντονες μυρωδιές και χρώματα ..

Πρωτόγνωρες γεύσεις από ουίσκι , πούρα partagas ,συνήθως κάποιου μεγάλου , που απλά κάπως βρεθήκαν σπίτι μας και πίναμε στα κλεφτά , το άρωμα της εκεί κάτω , η γεύση της , το μαλακό δέρμα στο στήθος και το εσωτερικό των γλουτών της , που όλα μύριζαν λουλούδια η νεραντζιές "αυτή θα είναι η τελικά η ζωή " σαν να σκεφτόμαστε τότε ικανοποιημενοι…. και τα όνειρα δεν τα ξεχώριζες από την πραγματικότητα και εκείνη η απίθανη αίσθηση πως είσαι ο εκλεκτός, πως οτι επιθυμείς απλά τα κάνεις….

Ωραία είναι πάντα και κάπου αλλού (έχει αποδεδειχθεί πια και επιστημονικά) .

Και εκείνο το έβλεπε τώρα μπροστά του στα μάτια εκείνης της γυναίκας , που συναντούσε μπροστά του ,μετά τόσα χρόνια που την αναπολούσε , και ακριβώς τι στιγμή που έμοιαζε να μπαίνει μια τελεία στις άσκοπες περιπλανήσεις του - τη στιγμή ακριβώς που είχε βρεθεί εκείνο το υπόλοιπο που έλειπε από το puzzle , εκείνη τη στιγμή ξύπνησε και συνειδητοποίησε τα πράγματα γύρω του …

Και αν τώρα πια είχε καταλήξει στο σώμα και το πρόσωπο της λαγνεία για τις μελλοντικές του φαντασιώσεις , δεν μπορούσε να μην μείνει άφωνος μπροστά στην απαστράπτουσα αγγελική ομορφιά της Ευτυχίας - μόνο που τώρα πια δεν μπορούσε να κάνει πίσω …

Η νεαρή σύζυγος κατάλαβε την αμηχανία της στιγμής και σφίχτηκε πιο πολύ πάνω του ..

Η Ευτυχία πάλι ζήλεψε που τον είδε με την νέα και όμορφη γυναίκα του .

Η ίδια είχε φάει τα νιάτα της με τον Xavier , παλιό εθελοντή στον εμφύλιο στην Νικαράγουα , που είχε γνωρίσει να τραγουδά ένα βραδύ, έξω από την αγορά των Χανιών .

Εκείνος της διηγιόταν πως κάποτε στον πόλεμο λιώμα από την κόκα είχε πείσει τους συντρόφους τους να διακοσμήσουν τις στέγες των καλυβιών τους με μωβ ψηφιδωτά με το σήμα της ειρήνης.

Ακόμα της έλεγε τότε πως ένα τσούρμο πιτσιρικάδων πίστευε ότι θα άλλαζε τον κόσμο!

Και βέβαια αυτό δικαιολογούσε απόλυτα τις large αντιλήψεις του για την κοινοκτημοσύνη όλων ακόμα και στο sex , και πως έσπευδε να την μοιραστεί πρόθυμα με όποιον θεωρούσε φίλο του - γιατί πάντα οι αγνοί άνθρωποι πέφτουν θύματα του ενθουσιασμού τους , ή για να το πω πιο χυδαία είναι αυτό που λέει ο απλός λαός - στην κυριολεξία όμως - με ξένο κωλο , πουστης …

Εκείνη είχε ξεμείνει πια με ένα πατέρα φυτό , μια μάνα λεπρή και μόνο με τις καθημερινές της υποχρεώσεις να τρέχουν !

Είχε διαγράψει την προηγούμενη ζωή της αν και σίγουρα δεν είχε ξεχάσει εκείνες τις νύχτες μπροστά από μεγάλους καθρέπτες που και οι δυο τους μεθυσμένοι από το πότο την πρέζα και το άρωμα της έμπαιναν ο ένας μέσα στον άλλο πάνω στον άλλο και κυρίως πίσω από τον άλλο - και η αλήθεια αυτή είναι που του κόλλησε το χούι με τις μπουκάλες πάρα φύση!

Τι να γίνονται άραγε οι αναμνήσεις μας, στιγμές όπως εκείνες οι μέρες στα νότια παράλια της Κρήτης ;

Και να’ μεινε από τότε κάτι να δουλεύει βαθειά μέσα της , να όπως όταν ανακαλύπτεις μια νέα τρομερή αλήθεια που σιγά - σιγά σε τρώει ολόκληρο – εκείνη η αίσθηση βλέπεις συνεχίζει να δουλεύει για πάντα μέσα σου .

Πάντως εκείνη η έκτη αίσθηση που είχε παλιά , το ίδιο αλάνθαστη και κοφτερή όπως εκείνες οι πρώτες (..) δεν φάνηκε τελικά να την προστατεύει από το κακό συναπάντημα και την μοίρα της και κυρίως τις λάθος επιλογές της αφού έσπευσε κακήν κακώς να κλείσει τη ζωή της , να συγκεντρωθεί στους δικούς της και να δοθεί για πάντα στον ερώτα της για τον έναν γοητευτικό σαραντάρη πολιτικό .

-Ευτυχία ; ψιθύρισε πάλι έκπληκτος...