Ο ΚΟΤΣΙΔΑΣ

Είχαμε πολύ δρόμο ακόμη μέχρι το Μιλάνο…
Με τη φράου και ένα φιλικό ζευγάρι είχαμε απολαύσει ένα υπέροχο δείπνο δίπλα στη λίμνη, στο ρεστοράν της Villa Favorita. Το μενού περιελάμβανε (εκτός των άλλων) ρολό προσούτο καρυκευμένο με τρούφες των Αλπεων, φρέσκο κυνήγι και ψάρια από την πλούσια ιχθυοπανίδα του Λουγκάνο. Είχαμε παραβλέψει το γεγονός ότι στο διπλανό τραπέζι μια παρέα Γερμανών, έχοντας καταναλώσει πολλές φιάλες Μαυροδάφνης, τραγουδούσε (όχι με επιτυχία) επιτυχίες της εποχής του Μεσοπολέμου ενώ κάποιοι από αυτούς ανακούφιζαν την κύστη τους στα ήσυχα νερά της λίμνης.

Η Πόρσε διέσχιζε τώρα με ιλιγγιώδη ταχύτητα τους δρόμους της ήσυχης πόλης στη νότια Ελβετία.
Τότε ήταν που ένιωσα μια σουβλιά στα νεφρά. Ο πόνος αμέσως έγινε πιο δυνατός και μεταφέρθηκε στην κοιλιά…
Επεσα στα φρένα, έσβησα τη μηχανή αναζητώντας ταυτόχρονα κάποιο ΜΕΡΟΣ… Τίποτε! Σκοτάδι. Ούτε ένα καφέ ανοιχτό. Με έκοψε κρύος ιδρώτας!
Η φράου όλη αυτή την ώρα παρέμενε ψύχραιμη. Είχε καταλάβει το πρόβλημα μου. Όπως πάντα… Και ήταν εκεί δίπλα μου για να με βοηθήσει...
«Δεν επρεπε να είχες φάει τόσο πολύ» μου πέταξε κατάμουτρα και την ίδια στιγμή μου πρότεινε ένα πακέτο Εvita (δίφυλα χαρτομάντηλα). «Το κρέας κυνηγού τι το ήθελες; Δεν σου έφταναν όλα τα άλλα!..» σχολίασε επιτιμητικά και μου έδειξε μια «κλαίουσα» στο παρακείμενο αλσύλιο, που τα κλαδιά της θα μπορούσαν να με προστατέψουν από τα αδιάκριτα μάτια των Ιταλοελβετών…

-Σε όλη τη διαδρομή ως το Μιλάνο είχα την αίσθηση ότι με παρακολουθούσαν. Παρκάρισα την Πόρσε στο γκαράζ του ξενοδοχείου και κατευθύνθηκα προς την ρεσεψιόν σκεφτόμενη το ζεστό ντους που θα με ηρεμούσε.
Τότε πρόσεξα τους δύο καραμπινιέρους που έρχονταν προς το μέρος μου.
Πέρασα τη νύχτα στα κρατητήρια του τμήματος ασφαλείας του Μιλάνο.
Οι δημοτικές αρχές του Λουγκάνο είχαν τοποθετήσει παντού κάμερες. Όπως είχαν πει σε συνέντευξη τύπου (στις αρχές του έτους) δεν θα αφήναν κανέναν και τίποτε να μαγαρίσει την (πράγματι) πεντακάθαρη πόλη τους…

Υ.Γ. Στο κρατητήριο πέρασα τη νύχτα με έναν νεαρό Ελληνα με ΚΟΤΣΙΔΑ που με λυπημένο ύφος επαναλάμβανε συνεχώς: «Εμπρός αετέ Δικέφαλε. Εμπρός αετέ Δικέφαλε…». Όπως μου είπε την άλλη μέρα ο έλληνας πρόξενος, επρόκειτο για οπαδό της ΑΕΚ που είχε συλληφθεί να ουρεί έξω από το San Siro μετά τον αγώνα για το UEFA μεταξύ Ιντερνατσιονάλε και ΑΕΚ.