Η θεωρία του ύστατου σφάλματος και το σωστό γκουβέρνο

Η θεωρία λέει ότι, σε μια σειριακή διαδοχή λαθών, αυτός που έκανε το τελευταίο χρεώνεται (καλώς ή κακώς – αδιάφορο) και την μερίδα του λέοντος της ευθύνης για το τελικό (δυσάρεστο) αποτέλεσμα. Σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα που καταλήγει σε ήττα, η ευθύνη βαρύνει περισσότερο αυτόν που έχασε την κλασική ευκαιρία στο 90’, παρά εκείνον τον άμπαλο που κατάφερε να αστοχήσει προ κενής εστίας στο 5’.

Η θεωρία βρίσκει όχι μόνο ποδοσφαιρικές, αλλά και πολιτικές εφαρμογές, Μπροστά σε μια εικόνα απόλυτης καταστροφής της πρωτεύουσας και αρκετών πόλεων της χώρας, την κύρια ευθύνη φέρουν φυσικά οι γνωστοί διψασμένοι για βία άγνωστοι. Δευτερευόντως ίσως και η αστυνομία να παραήτανε παθητική, άντε και ως ένα βαθμό η κυβέρνηση δεν έλαβε έγκαιρα μέτρα. Όλα αναλυόνται με βάση το τι συνέβη στα τελευταία λεπτά του αγώνα. Δεν υπάρχει παρελθόν (για μέλλον ούτε συζήτηση, το ξέρουμε).

Δεν υπήρξε ποτέ ο Κοσκωτάς, το βρώμικο 89, η κομπίνα του Χρηματιστηρίου, το πόρτο καρράς, οι υποκλοπές, τα χαμένα ομόλογα, η Siemens, οι ζαρντινιέρες, οι φωτιές στην Ηλεία, το παραδικαστικό, οι business-oriented καλογέροι, η ανήλικη παραβατικότητα, τα ναρκωτικά, η ανεργία, η εξαθλίωση του εκπαιδευτικού συστήματος, η οικονομική κρίση. Απλώς, μια ωραία πρωία, μετά την δολοφονία ενός παιδιού, κάποιοι θεώρησαν ότι είναι μια χρυσή ευκαιρία για να κάψουμε την Αθήνα και κάποιοι άλλοι ότι είναι μια σοφή απόφαση το να τους αφήσουμε ήσυχα-ήσυχα να την κάψουν.

Από εκεί και πέρα, για το κράτος είναι εύκολη η δουλειά (βούτυρο στο ψωμί). Ομόθυμα, ομόψυχα, απερίφραστα, θα καταδικάσουμε όλοι, αφενός την δολοφονία, αφετέρου δε τους βανδαλισμούς.(ζούμε στην δημοκρατία εκείνη, όπου η επανάληψη και διατράνωση του αυτονόητου συνιστά πολιτική θέση, ας μην το ξεχνάμε) Άλλωστε, είναι τα μόνα δύο γεγονότα που μπορούμε, ως πολιτικό σύστημα, ομόθυμα να καταδικάσουμε. Για όλα τα υπόλοιπα (βλ. από «ο Κοσκωτάς…έως…..κρίση», συν ότι άλλο ξέχασα ενδιαμέσως) δεν είμαστε ακριβώς σίγουροι ποιος φταίει.

Τι ευτυχία όμως που προέκυψαν επιτέλους δύο γεγονότα (δολοφονία και βανδαλισμοί) που μπορούμε, ενωμένοι σαν μια γροθιά, όλοι ανεξαιρέτως πανηγυρικά να καταδικάσουμε, διατρανώνοντας την βεβαιότητά μας, ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα! Φταίει λοιπόν ο κακός μπάτσος και τα περιθωριακά στοιχεία (‘butler did it’*). Απλά και ξεκάθαρα.

Κατά συνέπεια, το κράτος έχει πράγματι εύκολη δουλειά και η δουλειά είναι εύκολη, γιατί το κράτος ξέρει σε ποιους πολίτες βασίζεται. Στους πολίτες εκείνους, που είδαν το σύμπαν να καίγεται επί μια εβδομάδα στην Πελοπόννησο, εγκαταλελειμμένοι και ξεχασμένοι από τους πάντες, στο έλεος του στρατηγού ανέμου, και οι οποίοι πολίτες, με αντάλλαγμα τρία χιλιαρικάκια και μερικές υποσχέσεις, πήγαν με καμάρι και ψήφισαν όπως ψήφισαν. (τι, δεν τους ξέρετε? Είναι οι ίδιοι πολίτες που τους πήραν και το τελευταίο ευρουδάκι στο grand slam του Χρηματιστηρίου, διαβεβαιώνοντάς τους ότι θα πλουτίσουν και οι οποίοι, φτωχότεροι, χρεωμένοι αλλά αδιόρθωτοι, θα πάνε αύριο να ψηφίσουν όπως θα ψηφίσουν)

Και τώρα πάμε για το δεύτερο ημίχρονο με την συνταγή που δεν χάνει. Μια απαλλαγή από τα δημοτικά τέλη για τα καταστήματα, λίγα ψίχουλα αποζημιώσεων, μια κάλυψη των μισθών Δεκεμβρίου, μια γερή αληθοφανής υπόσχεση, και θα τα ξεχάσουμε πάλι όλα. Και θα πάμε πάλι με καμάρι στην κάλπη.

Γιατί τούτο εδώ το γκουβέρνο, τούτο το χάλι (όπως και των προηγουμένων κυβερνήσεων) δεν μας προέκυψε ουρανοκατέβατο. Είναι αυτό που εμείς, με τα τίμια χεράκια μας, εκλέξαμε.

Είναι δηλαδή τελικά, το γκουβέρνο που μας αξίζει.

* η φράση “butler did it” (ο μπάτλερ το έκανε) ξεκίνησε από τα αστυνομικά μυθιστορήματα του μεσοπολέμου, όπου ο δολοφόνος ήταν συνήθως ο μπάτλερ, και χρησιμοποιείται για να απεικονίσει την κατάσταση εκείνη, όπου οι ευθύνες για ένα γεγονός αποδίδονται στον συνήθη ύποπτο.