Ο ΚΟΤΣΙΔΑΣ (ΙΙ) - Φθείρες και φθορές

Είχε περάσει ένας μήνας και η φαγούρα επέμενε. Τα ζωύφια είχαν εγκατασταθεί για τα καλά στο τριχωτό της κεφαλής μου. Είχα δοκιμάσει τα πάντα. Από μια ροζ σκονη που μύριζε απαίσια και την έβαζα κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ μέχρι ένα πρωτοποριακό πιστολάκι που όπως διαφήμιζαν «στεγνώνει τα μαλλιά και σκοτώνει τις φθείρες». Εις μάτην.
Η φράου Ζιμπελίνε είχε μετακομίσει - φοβόταν μην κολλήσει - και διέμενε σε ένα ξενοδοχείο στο Καπανδρίτι. Εγώ είχα βρει ευκαιρία και φιλοξενούσα στο σπίτι μια φίλη από το Παρίσι, τη Ντόρα – την είχα γνωρίσει ένα μελαγχολικό πρωινό του Μαίου στην πλατεία Ντανφερ Ροσρό να διαδηλώνει κατά του Ντε Γκολ.
Η Ντόρα που είχε εμπειρία στις φθείρες - από τις παρέες του Καρτιέ Λατέν - μου είπε ότι χρειάζονταν δραστικά μέτρα για να λύσω το πρόβλημα. Ετσι βαλθήκαμε να ψάχνουμε τον κομμωτή που θα ασελγούσε στα υπέροχα ξανθοκόκκινα μαλλιά μου. Απέκλεισα αμέσως τον Αγγελο γιατί έτσι όπως είναι κουτσομπόλης ήμουν σίγουρη ότι όλες θα μάθαιναν για το πρόβλημά μου. Καταλήξαμε στην Κυψέλη σε ένα περιθωριακό κομμωτήριο.
Στο σαλονάκι τρεις καρέκλες πιο πέρα καθόταν ένας όμορφος νεαρός, μάλλον κοντός, με μια εντυπωσιακή ΚΟΤΣΙΔΑ. Μπροστά είχε καράφλα, οι πλούσιοι βόστρυχοι του ωστόσο πλαισίωναν το πίσω μέρος του καλοσχηματισμένου κορμιού του. Τον άκουσα να λέει στην κομμώτρια ότι παρουσιαζόταν την επόμενη ημέρα στο ΣΕΜ (Σώμα Εφοδιασμού Μεταφορών) στη Σπάρτη και έπρεπε να κουρευτεί.
Ηταν ο ίδιος που είχα συναντήσει στα κρατητήρια του Μιλάνο. Με αναγνώρισε κι αυτός και ήρθε διστακτικά προς το μέρος μου. «Εχεις και εσύ ψείρες;» με ρώτησε (ακόμη αναρωτιέμαι από πού το κατάλαβε). Όταν έγνευσα καταφατικά με αγκάλιασε, με φίλησε και έκανε να φύγει. Κοντοστάθηκε λίγο και γύρισε προς εμένα: «Τις ψείρες τις έχω από το Μιλάνο…» είπε και ένα δάκρυ κύλησε στο αξύριστο πρόσωπό του.
Οι φθείρες εξαφανίστηκαν αλλά μαζί τους έφυγε και το παλληκάρι. Και δεν έφυγε μόνος αλλά μαζί με τη Θοδώρα. Εμαθα ότι πήγαν στη Ρουμανία όπου άνοιξαν μαγαζί με ανδρικά εσώρουχα.
Θα τον θυμάμαι πάντα να ξύνει με μανία το όμορφο κεφάλι του. Ποιος ξέρει, ίσως συναντηθούμε ξανά σε κάποιο κουρείο στην Κυψέλη…