Κορόιδο Μουσολίνι

Το φανάρι στην Κηφισίας αργούσε να γίνει πράσινο. Το πόδι μου χάιδευε απαλά το γκάζι και τα 1.682 άλογα της ασημί Πόρσε μου ανυπομονούσαν να ξεχυθούν στη λεωφόρο. Μόλις είχα φύγει από το γραφείο αφήνοντας στη μέση μια βαρετή σύσκεψη και επέστρεφα σπίτι. Στο διπλανό Χιουντάϊ ένας καράφλας με ξανθό περουκίνι, μου έκλεισε το μάτι. Δεν έδωσα σημασία αν και κάποιες θα τον έβρισκαν αρκετά νόστιμο… Τότε ήταν που ένιωσα το πρώτο τσίμπημα. Ηταν ένας μικρός πόνος λίγο πιο κάτω από το πίρσιγκ που είχα κάνει το περασμένο καλοκαίρι στη Μύκονο. Δεν έδωσα σημασία ώσπου η ενόχληση επέστρεψε εντονότερη.
Το φανάρι έγινε πράσινο και το Χιουντάι έφυγε σπινιάροντας.
Στα 100 μέτρα και 1,5 δευτερόλεπτο αργότερα ένιωσα κάτι σαν μαχαιριά στο μαλακό υπογάστριο. Με έκοψε κρύος ιδρώτας. Ανακάθησα στο μπάκετ κάθισμα της Πορς. Ο πόνος υποχώρησε, αλλά το ένιωθα: θα ξαναρχόταν. Προς στιγμήν σκέφτηκα να κατευθυνθώ προς το Ιατρικό Κέντρο που ήταν κοντά αλλά δεν το βρήκα καλή ιδέα γιατί δεν γουστάρω τους γιατρούς.
Δεν είχε κίνηση και σύμφωνα με έναν πρόχειρο υπολογισμό το πολύ σε 5 λεπτά θα βρισκόμουν σπίτι. Σε 3 λεπτά και 38 δευτερόλεπτα αργότερα παρκάριζα στο υπόγειο γκαράζ της μεζονέτας. Τρέχοντας κατευθύνθηκα στο 2ο όροφο (όπου και το δωμάτιο του Winston Leonard Spencer-Churchill). Πήρα μια βαθιά ανάσα, κάθησα αναπαυτικά και έκανα τη συνήθη κίνηση: άπλωσα το χέρι να πιάσω ένα περιοδικό από το ράφι κάτω από το νιπτήρα.
Αδειο! Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό. Ούτε ένα έντυπο, μια εφημερίδα, ένα φυλλάδιο! Πως έγινε αυτό; Πριν από τρεις ημέρες εγώ η ίδια είχα αγοράσει όλα τα μηνιαία περιοδικά από το ψιλικατζίδικο του Μπάμπη. Ο πόνος είχε φύγει αλλά σίγουρα αυτό ήταν παροδικό, οπότε άρχισα να σκέφτομαι γρήγορα για λύσεις.
Η φράου Ζιμπελίνα ήταν σπίτι γιατί άκουγα την αγαπημένη της μουσική από το σαλόνι. Αρον άρον κατέβηκα στο ισόγειο για να την συναντήσω. Ο πόνος επέμενε αν και είχε μετριαστεί. Την βρήκα να ξεσκονίζει την αγαπημένη της βιβλιοθήκη σιγοτραγουδώντας το "κορόιδο Μουσολίνι". Χωρίς να διστάσω την ρώτησα για την τύχη των περιοδικών. Με σνομπ ύφος και μην μπαίνοντας καθόλου στον κόπο μου με πληροφόρησε ότι η πεθερά είχε αποφασίσει να πετάξει από το σπίτι κάθε είδους χαρτικό με τον ισχυρισμό ότι μαζεύουν κατσαρίδες. Μορφάζοντας κατευθύνθηκα βιαστικά προς το γραμματοκιβώτιο.
Η ανακούφισή μου ήταν μεγάλη όταν ανακάλυψα ότι ήταν γεμάτο από διαφημιστικά του LIDL, του Electro World και άλλων καλών επιχειρήσεων που νιώθουν τον καταναλωτή και δεν τον βλέπουν μόνο σαν πελάτη.
Ηρεμος πλέον αποφάσισα να συνεχίσω τη ζωή μου (γιατί τι είναι η ζωή πέρα από τις μικρές απολαύσεις - καφεδάκι, τουαλέτα ΜΕ περιοδικά κ.α) και πήρα την απόφαση ότι κανένας από εδώ και μπρος δεν πρόκειται να μου τη χαλάσει.
Και όπως είπε και ο Γκαίτε «αν η λήθη είναι αρετή, η μνήμη είναι χρέος».

Υ.Γ.1 Χθες συνάντησα πάλι σε ένα φανάρι στην Καρόλου τον καράφλα με το περουκίνι. Εκανε πως δεν με είδε…

Υ.Γ.2 Ου παντός πλείν ες Κόρινθον.

Υ.Γ. 3 Η φράου αντιμετωπίζει με μάλλον περιπαιχτική διάθεση το Βlogging. Τι να κάνω;