ΚΑΝΕΝΑ ΔΑΚΡΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΤΩΧΟΥΛΑ - ΤΟ ΜΕΛΟ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ

Η καταιγίδα λυσσομανούσε από το πρωί πάνω από την υπέροχη Ελισαβετιανή έπαυλη.
- Θέλω να εξαφανίσεις αμέσως αυτήν την κακόγουστη κασέλα με τα ποτά. Και το κουτί με τις Τζοκόντες να το δώσεις στον Rex. Δεν θέλω τίποτα μέσα στο σπίτι μου που να μου θυμίζει αυτό το γύναιο.
- Μητέρα, είστε άδικη. Εγώ την αγαπώ..
- Δεν την αγαπάς. Απλώς είναι καπάτσα και σε ξεμυάλισε. Και δεν επιθυμώ άλλη συζήτηση για το θέμα.
- Μητέρα, για μια φορά, αφήστε στην άκρη τον εγωισμό και προσπαθήστε να με καταλάβετε. Δεν έχουν μόνο τα χρήματα αξία σε αυτή τη ζωή. Η Ευτέρπη είναι ένας άγγελος, ένα αιθέριο πλάσμα. Με το υστέρημά της αγόρασε και σας έστειλε αυτά τα δώρα για να..
- Ευάγγελε, αυτή η γυναίκα δεν κάνει για σένα.
- Μητέρα, σας το δηλώνω για τελευταία φορά, εγώ έχω αποφασίσει να την παντρευτώ.
- Αχ, αχ. Αχ, βαχ. Βαχ, αχ.
Έπαιξε το τελευταίο της χαρτί. Το χέρι της στοργικής μανούλας αγκάλιασε το γέρικο βυζί της, τα γόνατα λύθηκαν, τρέκλισε μέχρι την πλησιέστερη μπερζέρα, όπου και σωριάστηκε με μια θεαματική κωλοτούμπα.
- Μητέρα, μητέρα, μιλήστε μου, είστε καλά? όρμησε γεμάτος ανησυχία ο ηλίθιος
- Δεν είναι τίποτα. Ένα μικρό έμφραγμα από την αναστάτωση. Φέρε μου λίγο νερό, αν μπορείς.
- Ανθρακούχο ή απλό? ρώτησε δουλικά το ξεχωριστής ευφιίας ον.
- Φέρε μου ένα νερό, ΤΩΡΑΑΑ, ούρλιαξε έξαλλη η βρωμόγρια.
Ο καλόβολος γιός κουτρουβαλιάστηκε στην κουζίνα, επιστρέφοντας με ένα κρυστάλλινο ποτήρι ανθρακούχο, χύνοντας το μισό στο πάτωμα από τη σπουδή του.
- Αχ, σα να συνέρχομαι λιγάκι.
- Επανήλθε το χρώμα σας, μητέρα.
- Tο colour analysis περιττεύει. Σου είπα, είμαι καλά. Απλώς αυτή τη γυναίκα, και μόνο που την ακούω, αρρωσταίνω, αυτό είναι όλο.
- Είστε άδικη μητέρα. Η Ευτ…
Δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρότασή του και η αδίστακτη γριά ξεκίνησε το πανούργο και δοκιμασμένο σενάριο της επιπλοκής.
- Ααααααααααααααχ.
- Τι πάθατε?
- Ένας πόνος, σαν σουβλιά, … αριστερά,…. στον θώρακα…, δεν είναι τίποτα,….θα περάσει, μούγκρισε η γριά με μισόκλειστα μάτια.
- Να φωνάξω γιατρό? ψιθύρισε ο δυναμικός νεαρός
- Να μη φωνάξεις κανένα. Εσύ να φροντίσεις να μην μου ξαναδώσεις ένα τέτοιο φαρμάκι. Έκανα τα πάντα για σένα. Στερήθηκα και την πορτοκαλάδα για να σε αναστήσω. Κι αυτό είναι σήμερα το ευχαριστώ. Εξαφανίσου από μπροστά μου και μην σε ξαναδώ μέχρι το δείπνο.
Ανακουφισμένος από την γρήγορη ανάρρωση της μητέρας του, ο ερωτοχτυπημένος υιός κλείστηκε στο μαρμάρινο μπάνιο, στον δεύτερο όροφο της έπαυλης, όπου ξεκινήσε να αποπατεί χαρούμενα, διαβάζοντας με γνήσιο ενδιαφέρον το Tide.
Δυό ορόφους και εικοσιεννέα δωμάτια παρακάτω, η γλυκιά μητέρα έριχνε ένα κλεφτό βλέμμα για να σιγουρευτεί ότι ήταν μόνη και μόλις βεβαιώθηκε, σηκώθηκε αποφασιστικά από την μπερζέρα όπου την παρατήσαμε σωριασμένη νωρίτερα στο κείμενο. Γελώντας σατανικά, ήπιε μια γουλιά νερό και ξετύλιξε ένα τζοκοντάκι πετώντας το με τέχνη στον αέρα. Το τζοκοντάκι, σκέφτηκε, ήταν η Ευτέρπη, και το ορθάνοιχτο γέρικο στόμα της, που το καρτερούσε ανυπόμονα, ήταν η σκληρή μοίρα που την περίμενε. Για κακή της όμως τύχη, το σοκολατάκι στην εναέρια διαδρομή του ακούμπησε ελαφρά στον πολυέλαιο Σβαρόφσκι, διέγραψε μια κοίλη τροχιά, παρέκαμψε έντεχνα τις αδηφάγες μασέλες και σφηνώθηκε με δεξιοτεχνία στο βάθος της (εστίας- λάθος) τραχείας της έκπληκτης γριάς. Ανήμπορη να ανασάνει, η μελίρρητη ηλικιωμένη έκανε να βήξει, πιάνοντας το λαιμό της, τρέκλισε πάνω στο μάρμαρο Καβάλας, πάτησε απρόσεκτα στα νερά που είχε χύσει το πολυαγαπημένο της βλαστάρι όταν της έφερνε τη Δουμπιά, γλίστρησε, πήρε ανάποδα φάλτσα, και έσκασε με το κεφάλι ακριβώς πάνω στην γωνία μιας κακόγουστης κασέλας με ρετσίνες Κουρτάκη που ήταν παρατημένη δίπλα ακριβώς στην μπερζέρα.
Η καταιγίδα είχε κωπάσει. Ο ήλιος έμπαινε χαρούμενος από τις χαραμάδες του ριντώ, το άψυχο κουφάρι κείτονταν στην μέση ακριβώς του σαλονιού σαν σπασμένη μαριονέτα, ο δαιμόνιος Rex είχε σκαρφαλώσει στην μπερζέρα τρώγοντας τα υπόλοιπα τζοκοντάκια με το ασημόχαρτο, μια φτηνή κάρτα δίπλα στο πτώμα μούλιαζε στο αίμα («Σας εύχομαι τα καλύτερα για τα γενέθλιά σας. Να τα εκατοστήσετε, με αγάπη, Ευτέρπη»), η μαγείρισσα στην υπόγεια κουζίνα χτύπαγε το αυγολέμονο για τον αστακό κι ο ανυποψίαστος γιός, έχοντας εξαντλήσει την μελέτη κάθε διαθέσιμου έντυπου υλικού, είχε ξεκινήσει την κατασκευή βαρκούλων με το κωλόχαρτο, εισερχόμενος στην τελική φάση μιας πραγματικά απολαυστικής αφόδευσης. Η ζωή συνεχιζόταν. Απλώς, όχι για όλους.