Ο YODA ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΡΑΒΔΙ

- Ξέρετε, εγώ, δεν έχω κανένα πρόβλημα να πληρώσω όσο – όσο, αν μου λύσετε το πρόβλημά μου…
(που ήσουνα εσύ, πουλάκι μου, τόσον καιρό?)
- Και να ξέρετε, ότι θελήσετε, από τη θέση που βρίσκομαι, μα ότι θελήσετε, μη διστάσετε να μου το πείτε..
(εμείς να διστάσουμε αποκλείεται, εσύ μην αρχίσεις και μας τα γυρίζεις..)
- Γιατί, να ξέρετε, εγώ είμαι γυναίκα που εκτιμώ ιδιαίτερα τους ανθρώπους που με βοηθούν, και ξέρω να το ανταποδίδω… (στο «ανταποδί-», στο «δί», οι ρώγες της κόλλησαν στην μπροστινή πλευρά του γραφείου, λές και είχε μαγνήτη)
- Θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ, ψέλλισα πρωτότυπα, πίνοντας μια γουλιά νερό, περισσότερο για να μεταφέρω το ποτήρι που με εμπόδιζε να επιθεωρήσω καλύτερα το αβυσσαλέο ντεκολτέ της.
- Θα ξανάρθω την Τετάρτη, να μου πείτε που βρισκόμαστε.
(βρισκόμαστε στον Αεροδιάδρομο 1 και το Κόνκορντ είναι έτοιμο για απογείωση.)
- Θα χαρώ να σας δω.(…εσύ, αγόρι μου, ξέρεις να μιλάς στις γυναίκες, τι ετοιμόλογος, τι ατάκες, τόχεις, αγόρι μου, τόχεις..)
Στο "θα χαρώ", στο "-ρώ", οι ρώγες ξεκόλλησαν απότομα και με αποχαιρέτησαν χαρωπά.
Στο δωμάτιο μπήκε φουριόζος ο Yoda, ένα πολυλογούδικο, πιστό, ηλικιωμένο πελατάκι, που φημίζεται για τις μαγικές του ικανότητες.
Πράγματι, σε μόλις πέντε λεπτά, ο πονοκέφαλος είχε επανέλθει, το κόνκορντ ξανάγινε γαριδάκι κι η Τετάρτη φαντάζει πλέον έτη φωτός μακριά.