ΑΜΝΗΣΙΑ - ΤΟ ΘΡΙΛΕΡ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

Δύο ανθρώπους θυμόταν μόνο πολύ καλά. Τον πατέρα του κι έναν ακόμα. Μέχρι και σήμερα, δυο χρόνια μετά, δύσκολα κατάφερνε να προσαρμοστεί. Περπατούσε κουτσαίνοντας. Είχε μια ουλή στο δεξί μάγουλο που κατέβαινε χαμηλά μέχρι το λαιμό. Μιλούσε ελάχιστα και βραχνά. Κυρίως στην Ουκρανή. Αυτή σιγύριζε βουβά και τον ρώταγε που και που αν ήθελε να του φέρει κάτι. Αυτός απαντούσε μονολεκτικά. «Ναι», «όχι», «τσιγάρα». Ένα βράδυ, αργά, χτύπησε το κουδούνι. Μπήκε στο σπίτι αγέρωχη, αέρινη, σίγουρη για τον εαυτό της. «Δε με γνωρίζεις, αλλά ήρθα να σε βοηθήσω. Έχω πολλά χρήματα, ξέρεις.» Δεν απάντησε. Της πρόσφερε ένα ουίσκι της σειράς και τρέκλισε μέχρι την κουζίνα. Εκείνη δεν σταματούσε να χαμογελάει νευρικά.
Έκανε να φύγει.
«Ξέρω ότι το ατύχημα σου άλλαξε τη ζωή. Όμως όλα αυτά τελείωσαν. Θα ξανάρθω αύριο και σου υπόσχομαι ότι η ζωή σου δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια».
Αυτός έγειρε απαλά μπροστά, σαν να πήγαινε να τη φιλήσει, έσκυψε απρόθυμα κι αυτή. Από το μανίκι του γλίστρησε ένα λεπτό κουζινομάχαιρο, της το κάρφωσε με δύναμη στην κοιλιά, στρίβοντάς το σαν σουβλί. Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα, το αίμα έσταζε ζεστό στο μωσαϊκό, το κορμί της διέγραψε ένα ανατριχιαστικό τόξο, δεν έβγαλε άχνα.
Έριξε πάνω της μια κουβέρτα, ρούφηξε μια γουλιά από το ουίσκι της και άρχισε να ψάχνει τα τσιγάρα. Ούτε θυμόταν που τα είχε αφήσει.
Δύο ανθρώπους θυμόταν μόνο πολύ καλά. Τον πατέρα του και έναν ακόμα.