GATES (Αρατε πύλας) - O κήπος με τα καλαμάκια, ο σκοτεινός ρόλος της φράου Ζιμπελίνα και τα Β.Π.

Σάββατο πρωί, μέσα Οκτωβρίου.
Ξύπνησα με αρκετά καλή διάθεση (πράγμα σπάνιο για μένα) αποφασισμένη να περάσω μία ήσυχη ημέρα χωρίς να κάνω απολύτως τίποτε (ως συνήθως).
Ο καιρός ήταν ζεστός και ότι έπρεπε για να απολαύσω στον κήπο έναν βαρύ γλυκό, τη συνοδεία ενός Cohiba club (από αυτά που καπνίζει και ο Μάκης).
Είχα πιεί δύο γουλιές καφέ και ετοιμαζόμουν να ανάψω το πουράκι όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Βρίζοντας τον ενοχλητικό που τολμούσε να ταράξει την ηρεμία μου και να μου χαλάσει τη ζωή (γιατί τι είναι η ζωή πέρα από τέτοιες μικροαπολαύσεις - καφές, «τουαλέτα» κα.) έτρεξα προς το εσωτερικό του σπιτιού για να σηκώσω το ακουστικό. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν η πεθερά που ήθελε να με ενημερώσει για διάφορα (αδιάφορα).
Μετά το πέρας της συνομιλίας μας επέστρεψα ελαφρώς εκνευρισμένη στον κήπο για να πιώ τον καφέ μου. Στην τρίτη γουλιά η ευαίσθητη μύτη μου «έπιασε» μια ακαθόριστη μυρωδιά. Σαν κάποιοι να είχαν κοπρίσει (σσ κοπρίζω: εμπλουτισμός του χώματος με περιττώματα ζώων) τον διπλανό κήπο. Πέρασαν λίγα λεπτά και η μυρωδιά γινόταν όλο και πιο έντονη, τόσο που αναρωτήθηκα αν είχαν κοπρίσει και τον δικό μου κήπο. Εγώ όμως δεν θυμόμουνα να είχα ζητήσει κάτι τέτοιο από τον ελληνικής υπηκοότητας αλβανό κηπουρό μου (Χρήστος το όνομά του, από το Σαλί).
Αποφάσισα πάραυτα να πάρω τηλέφωνο την οικονόμο μου, την αγαπητή μου φράου Ζιμπελίνα (την είχα στείλει στο σούπερ μάρκετ για ψώνια) και να την ρωτήσω αν είχε δώσει εντολή στον κηπουρό να κοπρίσει τον κήπο. Η έκπληξη στη φωνή της ήταν έκδηλη γιατί ποτέ, όπως είπε, δεν θα έκανε τίποτε χωρίς προηγουμένως να με ρωτήσει.
Τότε σκέφτηκα να επικοινωνήσω με τον γείτονα (έναν γερμανό διπλωμάτη) για να τον ρωτήσω σχετικά με την κοπριά. Για κακή μου τύχη ο Γερμανός έλειπε. Η διάθεσή μου είχε αρχίσει να χαλάει.

Πέντε κιλά ανθότυρο
και γλυκό σύκο από τη Γεωργία
Αποφάσισα να ανοίξω το λαπ – τοπ και να περιηγηθώ στο διαδίκτυο. Σκέφτηκα ότι ίσως αυτό να μου έφτιαχνε το κέφι. Εις μάτην. Εξακολουθούσα να νιώθω «σκατά». Κάποια Blogs που άνοιξα με εκνεύρισαν περισσότερο με τις ανοησίες που έγραφαν (ο κάθε ένας πλέον ανοίγει ένα blog και γράφει ότι του καπνίσει).
Ρουφώντας βαθιές τζούρες από το δεύτερο Cohiba Club που είχα ανάψει άκουσα ξανά τον εκνευριστικό ήχο του τηλεφώνου. Τότε βεβαιώθηκα ότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση να περάσω ένα ήσυχο πρωινό στον (ακριβοπληρωμένο) κήπο μου. Πηγαίνοντας στο σαλόνι για να απαντήσω στην κλήση παρατήρησα κάτι μαύρα στίγματα στην (ολόλευκη) μαρμαρίνη του πατώματος.
Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ήταν η φράου που ήθελε να με ρωτήσει αν είχαμε ανθότυρο στο ψυγείο. Της είπα να περιμένει και κατευθύνθηκα προς την κουζίνα όπου στα (πάλευκα) πλακάκια της διέκρινα τα ίδια μαύρα στίγματα που είχα δεί και στο σαλόνι. Στο ψυγείο υπήρχε ικανοποιητική ποσότητα ανθότυρου (γύρω στα 5 κιλά) και ενημέρωσα την οικονόμο για αυτό. Αφού έκλεισα το τηλέφωνο αποφάσισα να ασχοληθώ με την υπόθεση «μαύρα στίγματα» (μαύρος γάτος, άσπρος γάτος ποντίκια τρώει - ρήση του Μάο).
Αποτέλειωσα τον βαρύ γλυκό (που δεν τον είχα ευχαριστηθεί), έσβησα το (πανάκριβο) πουράκι μου και έσκυψα πάνω από ένα μαύρο στίγμα προσπαθώντας να το βγάλω από το πάτωμα χρησιμοποιώντας το Nailmultitool, τις χρήσεις του οποίου είχα διαβάσει σε ένα blog.
Αποτέλεσμα μηδέν. Το στίγμα ήταν εκεί, κολλημένο στο πάτωμα. Οντας πρακτικός άνθρωπος αποφάσισα να διερευνήσω το υλικό. Φανταζόμουν ότι μπορεί κάποιος να είχε πατήσει κάποια τσίχλα ή να έριξε σταγόνες από το σιρόπι του γλυκού (σύκο) που έστειλαν συγγενείς μου από τον μακρινό Καύκασο (Γεωργία μεριά). Ετσι έσκυψα να το μελετήσω καλύτερα. Βλέποντας το από κοντά το μαύρο χρώμα μου φάνηκε τώρα καφέ. Τότε σκύβοντας ακόμη περισσότερο αποπειράθηκα να το μυρίσω…

Το τετράποδο τριφύλι
και οι τσιλιαδόροι
Από εκείνο το Σάββατο, αφού πέταξα στα σκουπίδια ένα ζευγάρι (πανάκριβα) παπούτσια και φώναξα ειδική ομάδα καθαρισμού και απολύμανσης (χάλασα δύο λίτρα χλωρίνης), έλαβα δραστικά(;) μέτρα:
-Γέμισα τον κήπο με καλαμάκια (από σουβλάκια).
-Αγόρασα «μολυβάκια» για το αεροβόλο.
-Εβαλα τους δύο υπαλλήλους μου, τον Τζόρτζ και τη Μάριον να κρατάνε τσίλιες (με βάρδιες).
-Επιφόρτισα τη φράου με το καθήκον να έρθει σε συνενόηση με τους υπαίτιους της καταστροφής
-Αγόρασα σπόρους (τριφυλιού) και τους έσπειρα μπας και καλυφθούν οι μαύρες τρύπες του γκαζόν.
-Πετάγομαι κάθε τόσο αιφνιδιαστικά έξω από το σπίτι μπας και τσακώσω επ’ αυτοφώρω κάποιο τετράποδο να αποπατεί.
-Κυνηγάω όλες τις γάτες της γειτονιάς όπου τις βρω πετώντας τους διάφορα πράγματα (έχω σπάσει μια καρέκλα σκηνοθέτη).
-Αγόρασα από pet shops ειδικά ζελέ και σπρέι (εις μάτην) για να ραντίζω τα επίμαχα σημεία.
-Βγαίνω στο μπαλκόνι φωνάζοντας Τσσσσιτ και Κσσσσστ μπας και καμιά γάτα ενεργείται (προβαίνει σε εχθρικές ενέργειες) κάτω από τους ασφόδελους και τις σάλβιες του (ατιμασμένου πλέον) κήπου μου.
Εχετε να προτείνετε κάτι άλλο;

Υ.Γ.1
Ποιος άραγε φταίει;
-Οι διαρροϊκές γάτες του γερμανού διπλωμάτη ή τα δυσκοίλια τετράποδα της γειτονιάς που έχουν μετατρέψει σε απόπατο το γκαζόν του (ακριβοπληρωμένου) κήπου μου;
-Τα δύο τηλεφωνήματα (πεθερά και φράου) που με ανάγκασαν να κατευθυνθώ δύο φορές στο εσωτερικό του σπιτιού με αποτέλεσμα να πολλαπλασιασθούν τα καφέ - μαύρα στίγματα στο πάτωμα;
-Ο Αλβανός που δεν έλαβε κατάλληλα μέτρα (και σπόρους) ώστε να καλυφθεί όλος ο κήπος με γκαζόν;
-Το ότι άφησα την φράου Ζιμπελίνα να με πείσει να εγκαταλείψω το σούπερ λουξ διαμέρισμά μου στο Κολωνάκι για να μετακομίσω στα Β.Π. (Βρωμερά Προάστια);

Υ.Γ.2
Λέτε να έχει δίκιο;
Η φράου μου λέει πως πρέπει να είμαι και ευχαριστημένη γιατί ο κήπος κοπρίζεται δωρεάν και τα σπάνια εξωτικά φυτά (ορχιδέες, πασσιφλόρες, ουασικτώνια, χουμέλις κλπ) μπορούν να αναπτυχθούν καλύτερα. Λέτε να έχει δίκιο;